Πριν δέκα χρόνια περίπου, πήγα για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Έχοντας προμηθευτεί αρκετές ημέρες νωρίτερα τα εισιτήριά μου, χάζευα τα ψιλά γράμματα στην πίσω πλευρά αδιάφορα, όταν διάβασα κάτι που αντανακλαστικά με έκανε να γελάσω: απαγορεύεται το βήξιμο και το φύσημα της μύτης κατά τη διάρκεια της μουσικής παράστασης (αυτό ήταν το νόημα, τελοσπάντων!). Το απόκομμα μάς συμβούλευε, εφόσον έχουμε ανάγκη να βήξουμε να κρατηθούμε για το διάλειμμα, είτε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μαντήλι. Εξέφρασα τότε την απορία μου για μια τόσο ακραία, στα μάτια μου απαίτηση με κάποιες φίλες μου, που τύχαινε να είναι μουσικοί.
Μου εξήγησαν, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι για τον εκτελεστή πάνω στη σκηνή να συγκεντρωθεί, όταν έχει όλο το άγχος της έκθεσης και της απόδοσής του, μπροστά σε ένα κοινό που θορυβεί. Από τη συναναστροφή μου με τις κοπέλες εκείνες, έμαθα πόσο σημαντικό είναι να σέβεται κάποιος έναν καλλιτέχνη και τη ζωντανή του προσπάθεια μπροστά στα μάτια όλων.
Παρακολουθώντας, τώρα, εδώ στα Κύθηρα, περίπου στα μέσα Ιουλίου, το live ενός πολύ ταλαντούχου συγκροτήματος στο καφενείο Αστικόν, παρατήρησα με δυσάρεστη έκπληξη πως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι αντιμετώπιζαν τους τέσσερις μουσικούς σαν ζωντανό Juke Box, συζητώντας δυνατά και ασταμάτητα μεταξύ τους, ακόμη και τη στιγμή που σόλαρε ο κιθαρίστας! Ώστε, στο διάλειμμα, ένα παιδί από το γκρουπ, παρόλο το ανένδοτο κέφι του, ψιθύρισε περνώντας από μπροστά μας: μου φαίνεται πως μόνο για σας παίζουμε απόψε….
Φυσικά, δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν για απάθεια ή προσβλητική συμπεριφορά. Όμως, μήπως μερικές φορές χρειάζεται να μπαίνουμε περισσότερο στη θέση εκείνου που έχει αναλάβει τη δική μας διασκέδαση και να μην τον αντιμετωπίζουμε ως καταναλωτικό προϊόν; Νομίζω πως δεν πρόκειται για παράλογη απαίτηση. Εξάλλου, δεν είπαμε να κόψουμε και το βήχα!
Αύγουστος 09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου