tag:blogger.com,1999:blog-81548173415445541052024-03-13T16:51:30.310-07:00Κύματα(άρθρα και συνεντεύξεις στα Κυθηραϊκά Κύματα,2009-2010)Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.comBlogger17125tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-63381773067240166092014-11-11T10:48:00.001-08:002014-11-11T10:48:38.269-08:00Mνήμη Γιώργου Τριάρχη (1949-2006)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="blog-posts hfeed">
<div class="post hentry uncustomized-post-template">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="8190178998158633508"></a>
<h3 class="post-title entry-title">
<br /> </h3>
<div class="post-body entry-content">
<div align="justify">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SaWhANWSn5I/AAAAAAAAAHQ/Zx-JftjrsyY/s1600-h/DSC00195.JPG"><img alt="" border="0" height="640" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5306824760881225618" src="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SaWhANWSn5I/AAAAAAAAAHQ/Zx-JftjrsyY/s640/DSC00195.JPG" style="display: block; height: 280px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 207px;" width="473" /></a>
<span style="font-family: trebuchet ms;"><br />Οι συνομήλικοί μου κι εγώ, γνωρίσαμε
τον Γιώργο Τριάρχη, ως μαθητές της πρώτης γυμνασίου το έτος 1991-2, όταν
εμφανίστηκε στο σχολείο μας μια εκκεντρική προσωπικότητα, ως ο φιλόλογος που
έμελλε να μας διδάξει την αρχαία ιστορία.<br />Επέλεξα να χρησιμοποιήσω τον
χαρακτηρισμό «εκκεντρικός», όχι αβασάνιστα και με πλήρη επίγνωση όσων πιθανών
παρανοήσεων μπορεί να προκαλέσει. Γιατί επιμένω, πως σε αυτήν την τόσο
χαρακτηριστική εκκεντρικότητα του Γιώργου Τριάρχη, συμπυκνώνονται όλες οι αρετές
εκείνου του δασκάλου.<br />Η εμφάνισή του ήταν χαρακτηριστική. Ψηλόλιγνος, με λίγο
αραιωμένα μαλλιά, μελαχρινός, με εκφραστικά μάτια που καλύπτονταν από μεγάλα
γυαλιά. Συντηρητικό ντύσιμο, κόντρα στη μόδα και τον καταναλωτισμό. Κινήσεις
ανήσυχες, διαρκείς και πολύ πολύ εκφραστικές. Ετούτα, ως εξωτερικά στοιχεία,
εύκολα αναγνωρίσιμα και προσδιορισμένα.<br />Όμως, ακόμη και ο ψυχισμός του, τα
εσωτερικά του χαρακτηριστικά, δεν ήταν καθόλου κρυμμένα. Εξωστρεφής και
εκφραστικός, από τις πρώτες του ήδη εμφανίσεις στο χώρο του σχολείου, ο Τριάρχης
ήταν αδύνατο να κρύψει τον ευαίσθητο χαρακτήρα του. Σφάλμα, ίσως γενετικό λάθος,
για κάποιον που θέλει να αντέξει ως καθηγητής στην ελληνική μέση εκπαίδευση. Οι
μαθητές και πόσο μάλλον οι 12χρονοι συμμαθητές μου, δε συγχωρούν την ευαισθησία.
Τουλάχιστον όχι εύκολα. Από την στιγμή που ξεκίνησε η αλληλεπίδρασή μας στο
διδακτικό πεδίο, όσο περισσότερο τον γνωρίζαμε, βλέπαμε έναν καθηγητή με πολύ
συγκεκριμένα πιστεύω, πολύ σοβαρές ηθικές και αισθητικές αξίες, στοιχεία μιας
καλλιεργημένης προσωπικότητας που ανάβλυζαν ελεύθερα, ακόμη και σε μια απλή
καλημέρα του. Αυτό δεν μπορούσε παρά να φαίνεται παράξενο στα μάτια μας και γι’
αυτό συνδέθηκε νωρίς με όλους τους χαρακτηρισμούς που βολεύουν τους αμύητους:
ήταν το φιλολογικό ψώνιο, ο ονειροπαρμένος, ο πυροβολημένος σε πιο μαθητική
διάλεκτο, και άλλα πολλά. Αν και στην τάξη μου δίδασκε ιστορία, συχνά φανέρωνε
το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία και στη μνήμη μου, γενικά, καταγράφτηκε ως
το κατεξοχήν παράδειγμα συνειδητού και ολοκληρωμένου φιλολόγου.<br />Και την
αρχαία ιστορία, την αγαπούσε κι αυτήν πολύ. Ο ενθουσιασμός του για εκείνο που
σκόπευε να διδάξει, δυσεύρετη παιδαγωγική αρετή, παραμένει ο πιο βαθιά
χαραγμένος στη μνήμη μου από όλους τους έως τώρα δασκάλους μου. Ενδεικτικά
αναφέρω από τον τρόπο διδασκαλίας του, πως είχε ζητήσει να χρησιμοποιούμε 3
χρώματα στυλό και 2 ειδών υπογραμμίσεις. Κόκκινο και διπλή υπογράμμιση στα πολύ
σημαντικά μέρη του κειμένου, μπλέ κυματιστό για τα σκέτο σημαντικά και πράσινη
απλή υπογράμμιση για τα λιγότερο σημαντικά. Πρωτοβουλία που δεν έβρισκε το ίδιο
πρόθυμους εμάς, τους μαθητές. Όλο το βιβλίο μπογιατισμένο. Δεν υπήρχε περίοδος ή
γεγονός της αρχαιότητας που να μην τον ενθουσίαζε. Εντούτοις, είχε μια ξεχωριστή
εμμονή, ένα θέμα που τον συνέπαιρνε περισσότερο και έβαλε πείσμα να μας το
μεταδώσει. Πρόκειται για τον πολιτισμό της κλασικής Αθήνας. Αφιέρωσε ούτε λίγο
ούτε πολύ, δέκα μαθήματα για τον παρθενώνα. Οι κινήσεις του καθώς επαναλάμβανε
τη φράση «ο Παρθενώνας, δεν έχει βάρος, δεν έχει γωνίες, είναι όλοστρόγγυλος,
είναι αέρινος» -και στο αέρινος σήκωνε τα λιγνά του χέρια στον ουρανό - έδωσαν
για καιρό τροφή στα πειραχτήρια να επαναλαμβάνουν τη χορογραφία στα
διαλείμματα.<br />Ήταν εύκολο θύμα της εφηβικής ιδιοτροπίας. Κάποτε έριξαν οι
μαθητές στην αίθουσα αμπούλες δακρυγόνου, αναγκάζοντάς τον να διακόψει το
μάθημα. Άλλοτε εκεί που στήριζε τον αγκώνα του φαγουρόσκονη, υποβάλλοντάς σε
άδικα και ατιμωτικά μαρτύρια. Εκείνος θύμωνε, αλλά όχι άσχημα. Αργότερα, μόνο
όταν μεγάλωνα, ένοιωσα τι σήμαινε το βλέμμα του. Λυπόταν και το χειρότερο,
αποθαρρυνόταν. Ήταν μια προσωπικότητα που της ξεχείλιζε το πάθος, καθόλου
έτοιμη, ίσως, να αναμετρηθεί με την απάθεια των μικρών εγωπαθών εφήβων. Επέλεξε
να εκτίθεται, να εκφράζει τις συναισθηματικές του πλημμύρες, με όποιο κόστος
στην αυτοεικόνα του ως θηριοδαμαστή της πρώτης γυμνασίου. Δεν αγρίευε μαζί μας.
Παράλληλα οι μαθητές ανέπτυξαν ένα περίεργο είδος σχέσης μαζί του. Οι χλευασμοί
δεν είχαν στόχο αυτόν τον περίεργο άνθρωπο, τον ιδεαλιστή, τον ποιητή και
ελληνολάτρη. Δεν τον αντιμετώπιζαν ως κάποιον γραφικό και άβουλο υπαλληλίσκο του
υπουργείου παιδείας. Απλά, δεν ανεχόταν η 13 χρονη φύση μας να ομολογήσουμε
συγκίνηση. Δοκιμάζαμε έτσι τα πιστεύω του και την αισθητική του.<br />Γιατί ήταν ο
μόνος στα 6 χρόνια που φοιτήσαμε στα σχολεία της Χώρας, που πήρε την πρωτοβουλία
να μας πάει στο αρχαιολογικό μουσείο. Κοροιδέψαμε τότε μια ψόφια μύγα μέσα από
τη βιτρίνα, πως ήταν τάχα και τούτη μινωική; Είμασταν οι ίδιοι μαθητές όμως που
επιστρέφοντας με τα πόδια στο σχολείο πιάσαμε τη συζήτηση μαζί του για ποια
αρχαία έχουμε υπόψη μας, διάσπαρτα στο νησί. Κι ας είπαμε έπειτα στα υπόλοιπα
παιδιά ότι τάχα «μας κουβάλησε να δούμε κάτι στάμνες και ευτυχώς χάσαμε
μάθημα».<br />Επανέρχομαι λίγο στην ιστορία. Με 10 μαθήματα αφιερωμένα στην
ακρόπολη, φυσικά δεν έβγαινε η ύλη. Μας έβαλε λοιπόν πεισματικά να του
υποσχεθούμε ότι το καλοκαίρι θα διαβάζαμε μόνοι μας το κεφάλαιο του
μεγαλέξαντρου, τον οποίο επίσης λάτρευε. Τι γλυκό ανέκδοτο, αλήθεια. Θαυμάζω εκ
των υστέρων το θάρρος του να αγνοήσει το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου και
να εκτοπίσει ολόκληρο μεγαλέξαντρο, μόνο και μόνο για να πειστούμε πως ο
παρθενώνας πετάει! Και τότε μου είχε φανεί παράξενο. Και τώρα, ακόμα πιο
θαυμαστό ότι ένα μήνα αργότερα ανέβαινα πρώτη μου φορά στον παρθενώνα και
αποσβολωμένη χάζευα τα μάρμαρα που υψώνονταν πάνω από τη γη.<br />Ο Τριάρχης
δίδαξε στο γυμνάσιο Κυθήρων μόνο εκείνη τη χρονιά. Το καλοκαίρι τον χάσαμε.
Επέστρεψε τον επόμενο χρόνο, περαστικός, ένα πρωινό για να μας χαιρετήσει. Είχε
φέρει μαζί του από ένα βιβλίο για τον κάθε μαθητή του, με χειρόγραφη αφιέρωση
στην πρώτη σελίδα. Για μένα, το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ: «Στην μαθήτριά μου
Κατερίνα για να πιστέψει ότι ο κόσμος μας μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος».
Και δεν τον ξαναείδα, όσο κιαν το θέλησα, ιδιαίτερα από όταν έγινα και η ίδια
φιλόλογος. Ήθελα να τον δω, επίμονα μάλιστα. Ένοιωθα την ανάγκη να του εξηγήσω
–αν και μάλλον καταλάβαινε πριν από μας- να του απολογηθώ για εκείνο το θλιμμένο
βλέμμα της απογοήτευσης που τόσες φορές του προκαλέσαμε. Να του πω ότι τον
θυμόμαστε όλοι με αγάπη γιατί μας έμαθε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και επειδή
όταν ήταν λιακάδα μας έβγαζε να κάνουμε μάθημα στην αυλή. Και για τόσα άλλα
μικρά και μεγάλα πράματα που θα μας συνοδεύουν πάντα. Παρόλο που φοβάμαι πως
λόγω του σύντομου της παραμονής του εδώ, αλλά και επειδή δεν ήμαστε ηλικιακά
έτοιμοι δεν συνειδητοποιήσαμε έγκαιρα το μέγεθος του ψυχικού του μεγαλείου.
Χάρηκα πολύ αργότερα, όταν έμαθα ότι αυτό που δεν του επιστρέψαμε εμείς, τα
ελληνάκια του ’90, το έλαβε πλουσιοπάροχα από τους μαθητές του στην Τασκένδη.
Την ίδια στιγμή, στο άκουσμα του τραγικού του θανάτου, πίστεψα και μακάρισα την
τύχη μου γι αυτό, ότι γνώρισα και αγάπησα τον εκπρόσωπο ενός είδους υπό
εξαφάνιση. Γνώρισα και αγάπησα έναν δάσκαλο και ήρωα μαζί. Ευχαριστούμε δάσκαλε
και συγχώρα μας.</span><br /></div>
<a href="http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=64639">http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=64639</a><br /><br /><br /><span style="font-size: 85%;">(Από τη βραδιά μνήμης που οργάνωσε η Φιλαρμονική Ποταμού τον Δεκέμβριο του 2008)</span>
</div>
</div>
</div>
</div>
Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-11893995932445708422010-12-13T05:45:00.000-08:002010-12-13T05:49:38.129-08:00Στρατής Θεοδωρακάκης, ο μαέστρος των Κυθήρων<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TQYi_wOepjI/AAAAAAAAAXs/AsIfP6SfJxQ/s1600/stratis.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" n4="true" src="http://4.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TQYi_wOepjI/AAAAAAAAAXs/AsIfP6SfJxQ/s400/stratis.JPG" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">(Χριστούγεννα 2006, με τη χορωδία. Φωτό: Κ. Μεγαλοκονόμος)</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Για να νιώσει κανείς πραγματικά ποιος είναι ο Στρατής Θεοδωρακάκης, θα πρέπει να έχει την τύχη να τον απολαύσει επί το έργον σε μια από τις πολλές εμφανίσεις της Φιλαρμονικής Κυθήρων, είτε παρέλαση λέγεται αυτό, είτε πανηγύρι, είτε θρησκευτική λιτανεία. Εναλλακτικά, θα αρκούσε και μία επίσκεψη στο παραδοσιακό εμπορικό του κατάστημα στην πλατεία του Ποταμού. Ωστόσο, σε μια προσπάθεια να αποδοθεί το πορτραίτο του στο χαρτί, δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε τις προσωπικές διηγήσεις του για τη ζωή. </em></div><em>Ο Στρατής Μεγαλώνει στα Κύθηρα τη δεκαετία του 1920, μακριά από την οικογένειά του, που έχει μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Στα οκτώ του χρόνια έχει την πρώτη του συνάντηση με το μεγάλο του πάθος, τη μουσική, όταν φτάνει στο νησί κάποιος πρόσφυγας από τη Μικρασία που παραδίδει μαθήματα μουσικής για να επιβιώσει. Κοντά του μαθαίνει, με πολλή αγάπη κι επιμονή, να παίζει μαντολίνο. Αργότερα φτάνουν ως εξόριστοι του εμφυλίου στο νησί άνθρωποι από τα Επτάνησα και τον Βόλο, οι οποίοι στήνουν μιαν «απίθανη» χορωδία. Μπροστά σε αυτό το «καινούργιο, ουράνιο πράγμα», μένει εκστατικός και κερδίζει πολλά από τη συναναστροφή με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Σύντομα δοκιμάζει μία μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη. Ως μέλος του τοπικού ΕΛΑΣ κατά την κατοχή, έχει φωτογραφηθεί αγκαλιά με ένα όπλο. Η φωτογραφία στέλνεται από τον ίδιο στους δικούς του στη μακρινή Αυστραλία, όπου ο αδελφός του τη δημοσιεύει σε εφημερίδα της διασποράς με καμάρι για τη συμμετοχή του Στρατή στον πόλεμο! Το δημοσίευμα όμως, καταλήγει από κάποιον «καλοθελητή» στα χέρια της Αστυνομίας Κυθήρων. Του ετοιμάζεται αμέσως ο φάκελλος και όταν έρχεται η ώρα να παρουσιαστεί ως στρατιώτης, στέλνεται στη Μακρόνησο. Εκεί θα ζήσει τρία χρόνια έχοντας αναλάβει, μετά από μια σύντομη περίοδο στην αγγαρεία, την χορωδία του στρατοπέδου. Θα «σώσει» μαζί του «από το σκάψιμο, καμμιά πενηνταριά στρατιώτες ακόμα». Η χορωδία γνωρίζει μεγάλες δόξες, με αποκορύφωμα τις ζωντανές εκπομπές στο Ραδιόφωνο των Αθηνών. Εκεί, έξω από το στούντιο, ο διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας των Αθηνών θα ενθουσιαστεί από το ταλέντο του νεαρού Τσιριγώτη και θα του αφήσει τις συστάσεις του ώστε, άμα απολυθεί, να πάει να τον βρει. Ο Στράτης δεν πήγε ποτέ. Επιστρέφει στο νησί, όπου για περισσότερα από 60 χρόνια, προσφέρει από κάθε πόστο τις υπηρεσίες του για το καλό του τόπου, με την πίστη και την ελπίδα πως «ο κόσμος που ζούμε, αξίζει και μπορεί να γίνει καλύτερος».</em></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Αντιπροσωπεύετε τη γενιά που μετά τον πόλεμο ανέλαβε με πράξεις την πρόοδο του τόπου. Πώς θα την περιγράφατε ο ίδιος τη γενιά σας;</strong></div><div style="text-align: justify;">Είμαστε η γενιά που ξεκίνησε από την Αντίσταση και μάθαμε τότε ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την πατρίδα έστω και με θυσία δικιά μας. Χωρίς υπολογισμό. Και αυτό το αίσθημα που είχαμε, της αυτοθυσίας, μας ατσάλωσε ώστε να γίνουμε κοινωνικά ευαίσθητοι, να αγαπάμε τα πάντα, να αγαπάμε τους πάντες, ακόμα κι ας μην μας αγαπούσανε και να παλεύουμε για μια προσφορά προς την πατρίδα. Έτσι, αναπτύξαμε συλλογικές δράσεις που για βάση τους είχαν τον εθελοντισμό. Υπήρχε κάπου μία ανάγκη; Τρέχαμε όλοι μαζί. Όπως για παράδειγμα όταν κάναμε εργασίες στο μώλο. Αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Στα δικά σας χρόνια τα Κύθηρα γνώρισαν για πρώτη φορά τον τουρισμό. Πώς τον υποδεχτήκατε τότε και πώς βλέπετε τώρα την εξέλιξη του νησιού στον τομέα αυτόν;</strong></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Το αγαθό του τουρισμού, δεν είχε γεννηθεί τότε. Όταν ψιλοάρχιζε σιγά σιγά, είδαμε ότι αξίζει και θέλαμε να προσφέρουμε και σε αυτόν τον τομέα και να βοηθήσουμε τον τόπο. Να φανταστείς πως, όταν για παράδειγμα κάποτε, σε τουριστική περίοδο έπεσε από ένα πλοίο πετρέλαιο και η παραλία γέμισε πίσσα, κατεβήκαμε καμιά εικοσαριά άτομα στην θάλασσα και την καθαρίσαμε εθελοντικά, μόνο και μόνο για να σώσουμε τον τουρισμό. Οι τουρίστες, θυμάμαι, μας κοίταζαν έκπληκτοι.</div><div style="text-align: justify;">Για μένα, που πάντοτε ήμουν και είμαι ρομαντικός και αιθεροβάμων, ο τουρισμός είναι η σωτηρία και η επιβίωση του νησιού. Μόνο που δεν πρέπει να ευτελιστεί. Δεν πρέπει να προσφύγουμε στο δόγμα «τουρισμός πάσει θυσία.» Να κρατηθεί το ψυχολογικό επίπεδο και των κατοίκων. Εκείνο που χαίρονται όσοι έρχονται, και μου τα λένε στο μαγαζί, είναι η καλοσύνη των ανθρώπων. Ο κόσμος βλέπει ότι δεν τους φέρονται σαν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Αν κρατήσουμε αυτήν την ψυχολογία, πιστεύω θα πάμε πολύ ψηλά. Ως εδώ, έχουμε κρατηθεί, γιατί δεν αναπτυχθήκαμε γρήγορα. Κρατήσαμε ακόμα την αγνότητά μας, την παρθενιά μας, χωρίς να διαβρωθούμε. Καλωσορίζουμε τον άνθρωπο που έρχεται στο νησί μας. Και ο επισκέπτης βλέπει πως οι επιχειρηματίες δεν είναι οι άνθρωποι που έρχονται για να οικονομήσουν περιστασιακά στο νησί. Μένουν εδώ και αγαπούν μέχρι και την τελευταία πέτρα του νησιού τους.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><strong>-Εκτός από την πολυετή ενασχόλησή σας με τα κοινά, μια άλλη πτυχή της ζωής σας, ίσως η πιο σημαντική, είναι η σχέση σας με τη μουσική, που ως αποτέλεσμα είχε την ίδρυση της Φιλαρμονικής των Κυθήρων.</strong></div><div style="text-align: justify;">Στη φιλαρμονική έχω δώσει ό,τι μπορώ και θα συνεχίσω να δίνω. Η ιστορία της ξεκινάει το 1964 όταν συμπληρώνονταν τα 100 χρόνια της ένωσης της Επτανήσου και αποφασίστηκε να γίνουν εκδηλώσεις σε όλα τα νησιά. Ήρθε τότε ο Νομάρχης, και τον φιλοξένισα στο σπίτι. (Ξενοδοχεία δεν υπήρχαν). Όπως είμαστε και καθόμαστε μετά το πέρας των εκδηλώσεων, του λέω: «δε θα ήταν πολύ όμορφα να έχουμε και μια Φιλαρμονική;». «Βεβαίως», μου απάντησε, «τι θέλετε;». «Να μας την επιχορηγήσετε!». Και τότε μας έδωσε από τον προϋπολογισμό του εορτασμού στα Κύθηρα, τις 10.000 δραχμές που περίσσεψαν. Πράγματι έτσι ξεκινήσαμε. Είχαμε τη σπάνια τύχη, λόγω του Νομάρχη να μας βοηθήσει ο μαέστρος της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων. Πήραμε πέντε όργανα με εκείνα τα λεφτά. Δύο τύμπανα, μία κάσα, μία τρομπέτα και ένα ευφώνιο. Τα φέραμε κάτω. Κάποια στιγμή βγήκαν τα παιδιά στην πλατεία με τα τύμπανα και παίξανε στον Ποταμό ένα εμβατήριο. Από εκεί και πέρα, ενθουσιάστηκε ο κόσμος,. Κατά καλή μας τύχη, είχε έρθει εκείνη την εποχή από την Αυστραλία ο Ζαχαρίας ο Μένεγας, κορυφαίος σαξοφωνίστας, και αγάπησε αμέσως την Φιλαρμονική και ήρθε στην παρέα. Κάναμε χορούς και με τα έσοδα συμπληρώσαμε τα όργανά μας. Ήρθαν και οι εθελοντές που βοήθησαν και τη στήσαμε τη Φιλαρμονική. Ύστερα άρχισαν να έρχονται οι δωρεές. Όπως ο Παναγιώτου από την Αυστραλία που χαρίζει το σπίτι του στην κοινότητα και ο εκτελεστής της διαθήκης το έδωσε σε εμάς. Ιδρύεται το ίδρυμα Παναγιώτου, φτιάχνεται το Πνευματικό Κέντρο. Τώρα ο όροφος ανήκει στην Φιλαρμονική, όπως και το πάρκινγκ του Ποταμού που το παραχωρεί δωρεάν στον κόσμο για την εξυπηρέτηση του χωριού. </div><div style="text-align: justify;">Ως Φιλαρμονική δεν αμοιφθήκαμε ποτέ για τις υπηρεσίες μας. Ποτέ δεν κοιτάξαμε το εγώ, αλλά το εμείς. Η μπάντα είναι κάτι δικό μας και το υπερασπιζόμαστε. Και συνεργαζόμαστε με όλους. Πάρα πολλά παιδιά έμαθαν τις πρώτες νότες στην αγκαλιά της Φιλαρμονικής και μάλιστα πολλά από αυτά έκαναν και καριέρα μουσικού. Και ακόμα, η πιο πρόσφατη προσπάθεια των τελευταίων πέντε ετών, είναι η πολυφωνική Χορωδία ενηλίκων, που κουραστήκαμε πολύ να τη φτιάξουμε. Ακόμα δε φτάσαμε εκεί που θέλουμε, αλλά θα φτάσουμε με το πείσμα και την αγάπη που έχουμε. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Διάγοντας αισίως την ένατη δεκαετία της ζωής σας, τι είναι αυτό που σας κάνει στους δύσκολους καιρούς που περνούμε, να κατεβαίνετε σφυρίζοντας χαρούμενα κάθε πρωί προς την πλατεία; </strong></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Πάντοτε πίστευα στη δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι. Εάν οι άνθρωποι κρατήσουν τη δύναμή τους και έχουν απέραντη αγάπη για όλους, ακόμα και για τα λουλουδάκια, ακόμα και για τα ζωϋφια, θα μπορέσουν να δουν πως η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια άλλη μέρα. Δε θα πεθάνουμε! Θα κρατηθούμε! Θα σφίξουμε τα δόντια μας. Θα φάμε ψωμί και κρεμμύδι. Δεν έχει να κάνει… Θα πάμε!</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: right;"><span style="font-size: x-small;">Ιούλιος 2010, για το "Ky-theros" του Σταύρου Κυριακάκη</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-28966136065911314442010-07-30T12:00:00.000-07:002012-04-29T10:19:07.495-07:00Πολιτισμός, Κύθηρα και ιδιωτική πρωτοβουλία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TFMg0ymKgRI/AAAAAAAAAWM/cOaIrpC30KU/s1600/P1010001.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" bx="true" src="http://3.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TFMg0ymKgRI/AAAAAAAAAWM/cOaIrpC30KU/s320/P1010001.JPG" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
(Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Χαρατζά)</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<strong>Το 2005 άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό ο πρώτος ιδιωτικός χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων στο νησί. Ο λόγος, για τον πολυχώρο τέχνης «Ζείδωρος», που στεγάζεται σε ένα αποκατεστημένο ενετικό κτήριο, πραγματικό αρχιτεκτονικό κοσμοτέχνημα, επάνω στον παραλιακό δρόμο του Καψαλιού. Με κλεισμένα τα πέντε χρόνια λειτουργίας του, επιδιώξαμε μία συζήτηση με τον ιδιοκτήτη, Αλέξανδρο Χαρατζά , όπου μας καταθέτει τις σκέψεις και τις απόψεις του, όπως διαμορφώνονται από την σχετική εμπειρία που έχει αποκτήσει πλέον στα πολιτιστικά του τόπου.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>-Αδιαμφισβήτητα, από τότε που ιδρύθηκε η Ζείδωρος, κάτι έχει αλλάξει στο πολιτιστικό περιεχόμενο, τουλάχιστον των καλοκαιριών, στο νησί.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ζείδωρος είναι ένας χώρος που λειτουργεί από το Μάιο έως και τον Σεπτέμβριο. Δεν είναι ένας χώρος που λειτουργεί και τον χειμώνα, δυστυχώς πρέπει να πω. Γιατί, εάν υπήρχε αντικείμενο, θα με ενδιέφερε να είμαι εδώ και το χειμώνα. Και όταν λέω αντικείμενο, εννοώ ώστε να μπορεί ο χώρος να επιβιώσει. Έχοντας τολμήσει έναν χειμώνα να οργανώσω κάποια πράγματα, είδα πως δεν είναι βιώσιμο. Και δε μιλάμε για μεγάλο κόστος, αλλά ακόμη κι αυτό, δεν καλύπτεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Σε ποιο βαθμό εκτιμάς ότι επηρεάζει η παροχή μιας σωστής υποδομής την παραγωγή πολιτισμού;</strong> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι μία συζήτηση της κότας και του αυγού. Πιστεύω ότι ένας χώρος, για να λειτουργήσει το χειμώνα, θα πρέπει να βγάζει τα έξοδά του. Η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει το πλεονέκτημα πως παρέχει καλή οργάνωση, καλή προβολή, (γιατί έτσι οφείλει για να υπάρχει), απ’ την άλλη, σε ορισμένες περιστάσεις είναι αναγκασμένη να ρίχνει το επίπεδό της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μακάρι να μπορούσε κάποιος φορέας εδώ, να αναπτύξει κάποια δραστηριότητα καλλιτεχνικού – πολιτιστικού περιεχομένου, ο οποίος να ήταν μεικτός. Δηλαδή, μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Θα έλεγα όχι του Δήμου, γιατί θεωρώ ότι δε θα είχε την ελευθερία ένας τέτοιος φορέας να δράσει ανεπηρέαστα από οποιεσδήποτε πολιτικές προτιμήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Εντούτοις, κάθε χρόνο, όλο και πιο πολύ, επεκτείνονται οι συνεργασίες σου με τοπικούς φορείς, έστω τους πέντε αυτούς μήνες.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα τελευταία χρόνια το θεατράκι έχει φιλοξενήσει παραστάσεις και εκδηλώσεις διαφόρων φορέων, όπως είναι το ωδείο, τα Δημοτικά σχολεία, ο σύλλογος Ποταμού, παραδοσιακοί χοροί κλπ. Και προσπαθώ πάντα, αν όχι να δίνω το χώρο αφιλοκερδώς στους τοπικούς φορείς, να έχουν πολύ χαμηλή τιμή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>-Έχοντας επενδύσει επαγγελματικά σε μια επιχείρηση όπως τη Ζείδωρος, σημαίνει πως αντιμετωπίζεις τον πολιτισμό ως μία κερδοφόρα επένδυση;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέπω τον πολιτισμό σαν προϊόν. Το πολιτιστικό προϊόν έχει κι αυτό μια αγορά. Πρέπει να επισημάνω ότι το συγκεκριμένο προϊόν είναι δύσκολο και αχάριστο, με την έννοια ότι η σχέση δουλειάς και απόδοσης είναι πολύ κακή. Σίγουρα θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, το οποίο θα είχε μεγάλη απόδοση και να νιώθω ότι ο κόπος μου πιάνει πολύ μεγαλύτερο τόπο. Αλλά, αυτό μ’ αρέσει να κάνω, ανεξαρτήτως πως οι απολαβές που έχω δεν είναι πάντα οι προσδοκώμενες. Για μένα, αυτή η δουλειά είναι ένα πάθος. Έχω δεχτεί προτάσεις από διάφορους, να φιλοξενήσω καλλιτέχνες οι οποίοι θα ανέβαζαν τον τζίρο ή θα έφερναν πολύ περισσότερο κόσμο ή θα εκσφενδόνιζαν τα έσοδα, αλλά προσπαθώ να τηρώ κάποιες προδιαγραφές ποιότητας, είτε πρόκειται για έκθεση, θεατρικό, συναυλία, οποιαδήποτε παράσταση. Και αυτό έχει κάποιο κόστος. Ο χώρος αυτός είναι δ΄συκολο να συντηρηθεί αποκλειστικά από τα έσοδα που έχει. Συνεπώς, τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξα μία πολιτική χορηγιών, η οποία ήταν αρκετά επιτυχημένη και γι’ αυτό αποτάθηκα σε φορείς στην Αθήνα και σε μεγάλα ιδρύματα, οι οποίοι στήριξαν αυτήν την προσπάθεια και εύχομαι, όταν ξεπεραστεί αυτή η οικονομική κρίση, να συνεχίσουν να την στηρίζουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Η επαγγελματικότητα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους καλλιτέχνες, βλέπεις πως επηρεάζει την ποιότητα του υλικού που παρουσιάζουν;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό έχει αποδειχθεί από το γεγονός ότι πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες που έχουν φιλοξενηθεί, εκτιμούν πολύ αυτήν την προσπάθεια και δίνουν κι αυτοί τον καλύτερό τους εαυτό με τη σειρά τους, βλέποντας ότι υπάρχει ένας χώρος που τους καλύπτει, σε οτιδήποτε αφορά την υποδομή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Πιστεύεις ότι αυτό που κάνεις στη Ζείδωρος, είναι κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει και ένας δημόσιος οργανισμός;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό είναι ένα επιχείρημα που το έχω ακούσει και στο παρελθόν, ότι ένας τέτοιος χώρος θα όφειλε να είναι δημόσιος. Κρίνοντας από την οργάνωση διάφορων δημοσίων χώρων, πιστεύω ότι θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει ο χώρος έτσι όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, υπό την ομπρέλλα κάποιου δημόσιου φορέα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα πολιτιστικά, αλλά με κάτι γενικότερο το οποίο θα ήθελα να επισημάνω, την αντίληψη δηλαδή, πως οτιδήποτε είναι δημόσιο, έχουμε μάθει στην Ελλάδα ότι δεν είναι δικό μας. Συνεπώς δεν το περιβάλλουμε με αγάπη, δεν το φροντίζουμε, θεωρούμε ότι είναι κάποιου άλλου και το υποβαθμίζουμε. Θα ήταν αδύνατον λοιπόν, ένας χώρος πολιτισμού να λειτουργεί υποβαθμισμένα. Καλύτερα να μη λειτουργεί καθόλου. Σαφώς, λοιπόν, πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία, γιατί μόνο μέσα από αυτήν, ένας χώρος πολιτισμού μπορεί να υπάρξει και να προσφέρει αυτό που οφείλει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Ποια, θεωρείς πως πρέπει να είναι η στάση της τοπικής αρχής στον πολιτισμό;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οφείλει, -είναι μέρος της αποστολής της- να έχει κάποιο ρόλο και κάποιο λόγο στα πολιτιστικά ενός τόπου και στο παρελθόν αλλά και πρόσφατα ακόμα, έχω συνεργαστεί με τη δημοτική αρχή χωρίς κανένα πρόβλημα, είτε σε ρόλο συνεργάτη είτε υποστηρικτή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>-Η Ζείδωρος αυτοπροσδιορίζεται ως πολυχώρος, πράγμα που σημαίνει ότι φιλοξενείς πολλές και διαφορετικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Ξεχωρίζεις κάποια από αυτές;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τις εκδηλώσεις, θεωρώ το θέατρο ως εκείνο που παρουσιάζει τη μεγαλύτερη πρόκληση. Κι αυτό γιατί μία θεατρική παράσταση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια που δε φαίνεται. Απαιτεί πρόβες στον χώρο, κουστούμια, σκηνικά, φώτα. Και στόχος μου είναι να επεκταθώ σε τέτοιου είδος παραστάσεις….</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>-Ξεχωριστό κομμάτι των δράσεων, είναι σαφώς το εκθεσιακό, καθώς ο χώρος της γκαλερί είναι ο πρώτος που συναντά ο επισκέπτης. Ποια είναι η υποδοχή της από τον κόσμο;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω ακούσει διάφορα. Έχω δει ανθρώπους στην πόρτα να ντρέπονται να μπούνε μέσα νομίζοντας ότι έχει εισιτήριο. Οι εκθέσεις είναι παντού δωρεάν. Και φυσικά, κάποιος που θα επισκεφθεί μια έκθεση ζωγραφικής – γλυπτικής, φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να αγοράσει. Το μόνο που ζητείται από αυτόν, είναι να δει και να κρίνει για τον εαυτό του, αν του αρέσει ή όχι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>-Στη βάση της, εξάλλου, αυτή η κίνηση έχει ως πρώτο στόχο την ανάδειξη του έργου και την επικοινωνία του εκάστοτε καλλιτέχνη με τους ανθρώπους…</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σαφώς έχει αυτόν τον σκοπό. Ταυτοχρόνως βέβαια έχει και έναν εμπορικό σκοπό προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει πρωτίστως ο καλλιτέχνης, γιατί τα περισσότερα ποσοστά από τις πωλήσεις τα έχει ο καλλιτέχνης, δεν τα έχει ο χώρος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Στο σύνολο των εκθέσεων, το συντριπτικό ποσοστό των καλλιτεχνών που φιλοξενούνται, σχετίζονται με τα Κύθηρα. Ποια γνώμη έχεις σχηματίσει για την ποιότητα της δουλειάς τους;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα Κύθηρα θεωρώ ότι υπάρχουν καλλιτεχνικές μονάδες οι οποίες είναι πολύ αξιόλογες, που παιδεύονται με την τέχνη και αποδίδουν – ή δεν αποδίδουν κάποιες φορές- ένα υψηλού επιπέδου πολιτιστικό προϊόν. Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω από αυτούς, είναι να συλλέγουν περισσότερες προσλαμβάνουσες προκειμένου να είναι σε θέση να δημιουργούν. Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης ο οποίος είναι μόνιμα απομονωμένος σε ένα νησάκι, στην άκρη της Ελλάδας, δεν έχει προσλαμβάνουσες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Παρά τη ρομαντική ιδέα για τον καλλιτέχνη;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ρομαντική ιδέα του καλλιτέχνη, πιστεύω πως πρέπει να συνδυάζεται με μία περίοδο τριβής με την κοινωνία. Να έχει ένα καταφύγιο, αλλά εκεί θα βρεθεί για να χωνεύει όλες τις εντυπώσεις και τις προσλαμβάνουσες εικόνες που αποκομίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να παράγει τέχνη στα Κύθηρα, είναι απαραίτητο γι αυτόν να έχει τη δυνατότητα να επισκέπτεται κι άλλα μέρη, να ζει μέσα στον κόσμο, γιατί μόνο ζώντας μέσα στον κόσμο γίνεσαι μέρος του κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Όμως, ζώντας στον κόσμο, δε σημαίνει απαραίτητα πως ζεις και μέσα στην τέχνη. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για τις προσλαμβάνουσες της φύσης, οι οποίες είναι ατελείωτες.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι προσλαμβάνουσες της φύσης είναι ατελείωτες αλλά η φύση των Κυθήρων δεν είναι ατελείωτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Αυτό το λες, επειδή παρατηρείς πως κάτι επαναλαμβάνεται;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με όσα λέω, εννοώ πως θα επιθυμούσα μία πιο ραγδαία εξέλιξη. Θεωρώ ότι είναι αργή η εξέλιξη. Υπάρχουν κάποιες φόρμες που επαναλαμβάνονται και είναι κάπως μονοδιάστατες. Δηλαδή για παράδειγμα, έχω βαρεθεί να βλέπω ελαιογραφίες ή ακουαρέλες του Καψαλίου ή του Κάστρου. Αυτό μπορεί να είναι θελκτικό για κάποιον επισκέπτη, αλλά για αυτόν που το παρουσιάζει, είναι τελείως επαναλαμβανόμενο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>- Να υποθέσω πως το εκθεσιακό τμήμα είναι και το λιγότερο προσοδοφόρο;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι. Δεν είναι. Όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, τα λιγότερα έσοδα διαχρονικά έχουν έρθει από παραστάσεις και από εκδηλώσεις καλλιτεχνών οι οποίοι, ναι μεν είναι γνωστοί στην υπόλοιπη Ελλάδα ή στο εξωτερικό, αλλά στα Κύθηρα δεν είχαν την απήχηση που θα περίμενε κάποιος. Θεωρώ ότι το Κυθηραϊκό κοινό είναι 100% προβλέψιμο. Δε θεωρώ ότι είναι πολιτιστικά καθυστερημένο, κάθε άλλο. Αλλά δε ρισκάρει να έρθει να δει μια συναυλία, έναν καλλιτέχνη τον οποίο δεν έχει γνωρίσει μέσα από τα μίντια, συνεπώς δεν εκθέτει και τον εαυτό του σε καινούργιες μορφές τέχνες. Θα παρότρυνα λοιπόν το κοινό των Κυθήρων, να ρισκάρει και να έρθει να παρακολουθήσει καλλιτέχνες που δεν τους έχει ακούσει ξανά.</div>
<br />
Καψάλι, Ιούλιος 2010<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TFMhJIaxPJI/AAAAAAAAAWU/njW_akCu6zk/s1600/LOGO+BIG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" bx="true" height="100" src="http://3.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TFMhJIaxPJI/AAAAAAAAAWU/njW_akCu6zk/s200/LOGO+BIG.jpg" width="200" /></a></div>
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-56114604431657733062010-07-14T09:29:00.001-07:002010-07-14T09:38:35.668-07:00Πού στο καλό;<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TD3nYNElibI/AAAAAAAAAWE/oUBB5XkpUfA/s1600/DSC03184.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" rw="true" src="http://1.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/TD3nYNElibI/AAAAAAAAAWE/oUBB5XkpUfA/s320/DSC03184.JPG" /></a>Έχουμε βαρύνει από το νέφος της απαισιοδοξίας. Κάθε μας φράση καταλήγει αναπόφευκτα σε μοιρολόι. Βλέπουμε γύρω μας μόνο προβλήματα, μόνο αρνητικά και αδιέξοδα. Γίναμε λοιπόν ανήμποροι να ξεχωρίσουμε μέσα στον κόσμο το καλό; </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"><em>Πού είναι;</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Μοιάζει κρυμμένο, μα έχει αφήσει τα ίχνη του παντού, μυστικά να μη χαθούν: </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Σαν άρωμα απαλό, στο χνούδι των πρώτων καλοκαιρινών καρπών. </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Σαν θόρυβος μεικτός από λύπη και χαρά στις σχολικές γιορτές του τέλους.</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Σαν μεράκι στα στολισμένα μαγαζιά, παρά την αγωνία πώς θα πάει η σεζόν. </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Σαν ομορφιά, πάνω στο δέρμα, από το πρώτο πρώτο μαύρισμα του ήλιου. </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div>Για τέτοιους Ιούνιους, ναι, ας πολεμούμε.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">(Καλωσόρισμα, Ιούνης '10)</span>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-49350577156636852602010-05-26T11:22:00.000-07:002010-05-26T11:26:21.165-07:00ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: ΣΑΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΑ ΒΑΖΑ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://mail.google.com/mail/?attid=0.1&disp=emb&view=att&th=128937f4fffd578b" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" gu="true" height="218" src="https://mail.google.com/mail/?attid=0.1&disp=emb&view=att&th=128937f4fffd578b" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><em><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">«Την Πρωτομαγιά, μας επισκέφθηκε ο Επίτροπος.[…]Παιδιά, είμαι πολύ ευχαριστημένος από την παρέλασι, από το παράστημα και το ζωηρό σας βάδισμα. Την ημέρα την σημερινή θα την αφιερώσουμε ολόκληρη στην εξοχή και στα λουλούδια. Και όχι μονάχα η Οργάνωσί μας, μα όλος ο Ελληνικός Λαός, οι άνθρωποι των πόλεων και των αγρών και οι εργάτες των εργοστασίων, μικροί και μεγάλοι, την σημερινή ημέρα την χαρίζουν στο να εορτάζουν τα λουλούδια.»</span></em></div><div style="text-align: right;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[Από το περιοδικό Η Νεολαία (Μεταξά), της 4ης Μαϊου 1940]</span></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><em>«Εγώ, εικοσιπέντε χρόνια υπάλληλος, δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτά τα πράγματα.»</em></div><div style="text-align: justify;">Δήλωνε μπροστά στα μάτια μου με το αθωότερο ύφος, δημόσια υπάλληλος που εργάζεται στο νησί μας, όπου «αυτά τα πράγματα» σημαίνουν τα εργασιακά της δικαιώματα. Και ήταν τόσο αθώο το ύφος της, που απαγόρευε και να θυμώσεις μαζί της. Και όμως. Σε μεγάλο βαθμό, ετούτη η εγκεκριμένη και αποδεκτή από την πλειονότητα στάση, ευθύνεται για την κατάφωρη τωρινή καταπάτηση –ανεξέλεγκτα πλέον- κάθε κερδισμένου εργασιακού δικαιώματος, κερδισμένου με αγώνα και κάποτε ακόμη και με αίμα. </div><div style="text-align: justify;"> Γνωρίζετε, άραγε, το καθεστώς των Συμβάσεων Έργου με το οποίο στελεχώθηκε κατά την τελευταία δεκαετία ο Δήμος Κυθήρων (και όλοι οι Δήμοι); Πρόκειται για μία σύμβαση μεταξύ του φορέα και του εκάστοτε εργαζόμενου, όπου ο δεύτερος, αν και καλείται στην ουσία να εργαστεί ως κανονικός υπάλληλος (εξαρτημένη εργασία), στα χαρτιά παριστάνει τον ελεύθερο επιχειρηματία και αναγκάζεται να κόβει αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, πράγμα που επιτρέπει τον απόλυτο αποκλεισμό του από όλες τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας που έχουν συνταχθεί για την προστασία του. Με άλλα λόγια, δε δικαιούται ασφάλιση στο ΙΚΑ, άδειες, διάφορα επιδόματα ή διευκολύνσεις (όπως τις σχετικές με τη μητρότητα/πατρότητα), αποζημίωση κ.λ.π.. Προσθέστε σε αυτές και τα απαράδεκτα προγράμματα Stage, όπου το ίδιο το Ελληνικό Κράτος απασχολούσε χωρίς ασφάλιση (!!!), εργαζομένους έναντι ενός ευτελιστικού ποσού ως μισθό. </div><div style="text-align: justify;"> Ευτυχώς, ή αναγκαστικά, η παρούσα κυβέρνηση ετούτα τα κατάργησε, καθώς είχε ήδη αποφανθεί αρνητικά το Συμβούλιο της Επικρατείας για τη νομιμότητά τους. Ωστόσο, μια ουσιαστική διάσταση του θέματος που ζητά την προσοχή μας, είναι το σε ποιο ποσοστό τελικά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι φέρουν μέρος της ευθύνης για όλα ετούτα τα αδιάντροπα πράγματα. Διότι, το ευκολότερο για τον καθένα είναι φυσικά να επικαλείται τις αυταπόδεικτες δικαιολογίες των προσωπικών του αναγκών. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το δίκαιο στον πολίτη που χρειάζεται τη δουλειά για να ξεπληρώσει τα χρέη του, ή για να σπουδάσει τα παιδιά του, ή ακόμα και για να κάνει τις διακοπές των ονείρων του, ή να αγοράσει το αυτοκίνητο που έχει βάλει στο μάτι. Γιατί, εφόσον αρχίσει ο χορός των δικαιολογιών, είναι τέτοιος που από ένα σημείο και ύστερα, συγχέεται το ουσιώδες με το επουσιώδες και οι επιθυμίες του καθενός αξίζουν εξίσου το σεβασμό μας. </div><div style="text-align: justify;"> Η παγίδα λοιπόν κρύβεται ακριβώς εκεί όπου το ατομικό ξεγελιέται και θεωρεί πως δεν εξαρτάται από το συλλογικό. Απλούστατα, εάν όλοι μας τοποθετήσουμε το ιδιωτικό μας συμφέρον πάνω από το κοινό, τελικά πλήττεται το ίδιο ακριβώς το δικό μας συμφέρον. Τα εργατικά δικαιώματα λοιπόν, δεν κατακτήθηκαν τυχαία, επειδή κάποτε κάποιοι χρειάζονταν συγκεκριμένες συνθήκες στη δουλίτσα τους και επιδίωξαν να τις διαμορφώσουν, αλλά αποτέλεσαν διαχρονικό και ομαδικό κέρδος για τον βιοπαλαιστή κάθε κοινωνίας και εποχής. Δυστυχώς, οι γενιές της μεταπολίτευσης, βιάστηκαν να θεωρήσουν όλα τα δικαιώματα, τα αναγνωρισμένα με τόσους σκληρούς αγώνες, ως δεδομένα. Αλίμονο, η ανθρώπινη ιστορία δείχνει ότι για κάθε πολύχρονη και κοπιώδη κατάκτηση προς το καλύτερο, αρκεί ένα πολύ μικρό ολίσθημα για να γυρίσουν όλα στην προηγούμενή τους θέση. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν ήταν δεδομένα αλλά ποτέ δε σίγασε ο πόλεμος μεταξύ του δίκαιου και του άδικου. Αντιθέτως, με τη νοοτροπία του βολέματος και της περιφρόνησης του αγώνα, ο πόλεμος εξελισσόταν για χρόνια σιωπηρά σε βάρος του εργαζόμενου. Ενός εργαζόμενου, που πάντοτε βρίσκεται στην πιο ευάλωτη θέση, πλασάροντας τον εαυτό του ως εμπόρευμα μέσα σε καθεστώς σκληρού ανταγωνισμού, όπου, σε οποιαδήποτε στιγμή, η αντικατάστασή του από άλλο εμπόρευμα είναι απειλή ζωντανή και τρομακτική. </div><div style="text-align: justify;"> Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μία αλήθεια δυσάρεστη, αδυσώπητη και αναπόφευκτη, την οποία όμως οφείλουμε να την αποδεχτούμε, προκειμένου να καταφέρουμε να παλέψουμε μία μέγιστη μάχη, όντας φαινομενικά άοπλοι. Μέχρι, η δύναμη της θέλησης και της σκέψης μας να χωρέσει το παράδοξο της διαπίστωσης, πως το μοναδικό ισχυρό όπλο ενάντια στην καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, είναι η ανεργία μας. Μάλιστα. Πως δηλαδή, εάν κύριε δε με προσλάβεις με τους σωστούς όρους, δε δέχομαι να δουλέψω για σένα, διότι εσύ χρειάζεσαι εξίσου την εργασία μου, όσο κι εγώ το μισθό σου. Θα μου πείτε, έτσι κινδυνεύω να απομείνω χωρίς δουλειά και θα είναι σκούρα τα πράγματα. Δε μπορώ να το αρνηθώ. Όταν βιώνουμε έναν μακροχρόνιο και σιωπηρό πόλεμο, τα πράγματα είναι ρεαλιστικότατα σκούρα. Σε ανάλογη θέση θα βρέθηκαν κι εκείνοι που θυσίασαν στο εργατικό κίνημα, όχι μονάχα την εργασία τους αλλά και την ίδια τους τη ζωή. </div><div style="text-align: justify;"> Αλλά καλύτερα να κοιτάζουμε τα πιο αισιόδοξα σενάρια. Πείτε πως είστε μια δροσερή νεανίς στα εικοσικάτι σας χρόνια. Καταφέρνετε (δε ρωτάω το πώς) να διοριστείτε σε δημόσια υπηρεσία του χωριού σας. Χαμογελάτε σαν το λουλούδι στο βάζο για εικοσιπέντε ακόμη χρονάκια. Μέχρι που μια μέρα μαραίνεστε, -εκεί, λίγο πριν απ’ τη σύνταξη- κι ενώ ποτέ σας δε μπλέξατε με συνδικαλισμούς και «αυτά τα πράγματα», σας πετάνε έξω απ’ το βάζο, γιατί μαραθήκατε, κυρία μου, και βρωμίσατε το νερό.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-49976901548120423192010-04-24T00:42:00.000-07:002010-04-24T00:44:40.217-07:00«Δεν είναι προοδευτικό να έχει ο τόπος ένα θέατρο…»<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/S9KgzfUMlrI/AAAAAAAAAUk/6ubYDbE1ZXc/s1600/DSC_0179.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/S9KgzfUMlrI/AAAAAAAAAUk/6ubYDbE1ZXc/s320/DSC_0179.JPG" tt="true" /></a></div><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Μεγαλωμένη σε Τσιριγώτικη οικογένεια της Αυστραλίας και αναθρεμμένη μέσα στην καθημερινή -σχεδόν λατρευτική- αναφορά της μακρινής πατρίδας, η Φωτεινή Παπαδοπούλου, εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Κύθηρα το 2002, αποφασισμένη να ζήσει την ουτοπία, που συσσωρευμένη της υποσχόταν η ιδέα του νησιού μέχρι την ωριμότητά της, και να προσφέρει με προθυμία τις ιδιαίτερες υπηρεσίες της ως ηθοποιού και θεατρολόγου, μετουσιώνοντας σε πράξη την ιδιαίτερη αγάπη της για το νησί. Έτσι, μέσα στα τελευταία χρόνια έχει κατορθώσει, με ποικίλες δράσεις, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο φανερές, να δημιουργήσει ένα γνήσιο πυρήνα ενδιαφέροντος γύρω από το θέατρο.<br />
</div><div style="text-align: justify;"> Τελευταία της προσπάθεια αποτελεί το θεατρικό εργαστήρι που λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα στο πνευματικό κέντρο Φρατσίων, και το οποίο ξεκίνησε για πρώτη φορά πέρυσι με την υποστήριξη του Δήμου Κυθήρων. </div><div style="text-align: justify;"> Δύο περιόδους μετά, η θεατρική ομάδα της Φωτεινής, έχει καταφέρει να αναπτυχθεί και να δεθεί αρκετά, ώστε να ελπίζει φανερά σε ένα μέλλον που διαγράφεται πλέον ελπιδοφόρο και δημιουργικό. Ήδη, στις 30 Απριλίου θα παρουσιαστεί η τελευταία δουλειά του εργαστηρίου, μια πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια, στο καφενείο «Αστικόν» (στις 9μμ). Με αφορμή το <em>«Γυναίκες Μονολογούν</em>», συναντηθήκαμε σε μια πολύ τρυφερή συζήτηση, όπου η Φωτεινή μας δίνει την δική της οπτική για το θέατρο, τα Κύθηρα και τη ζωή γενικότερα. </div><div style="text-align: justify;"> <br />
Το πρώτο που αποκομίζεις όταν συζητάς μαζί της για το θεατρικό, είναι πως αισθάνεται πολύ περήφανη για την ομάδα της. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών διαπνέονται από εμπιστοσύνη και συνεργατικότητα. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως η ομάδα αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, χωρίς ποτέ να έχει μπει ένας τέτοιος περιορισμός. <em>«Έτυχε να είναι μόνο γυναίκες», λέει η Φωτεινή. «Γιατί; Μήπως υπάρχει μια ανάγκη εκεί έξω για γυναίκες;».</em> Ενώ, εξίσου αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό, είναι πως ελάχιστες τυχαίνει να έχουν κυθηραϊκή καταγωγή. Στο σχόλιό μου, πως η παραδοσιακή Τσιριγωτική κοινωνία μοιάζει κατά βάσιν συντηρητική, η Φωτεινή εντοπίζει το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ενασχόληση με το θέατρο: <em>«μέσα από το θεατρικό και την ομάδα, μπορείς να ξεπεράσεις πολλά από αυτά. Την ντροπή και άλλα, διάφορα εμπόδια. Μπορεί να είναι ψυχικά, σωματικά, κοινωνικά. Αλλά κάνοντας αυτό, μετά πας κάπου αλλού…» </em></div><div style="text-align: justify;"> Τα μαθήματα, που παραδίδονται σε εβδομαδιαία βάση, στηρίζονται στο θεατρικό παιχνίδι (ασκήσεις με δράση, που στόχο έχουν την ψυχοκινητική προετοιμασία του ηθοποιού, αλλά και την επικοινωνία μεταξύ των προσώπων), ενώ κατά περιόδους, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην προετοιμασία μιας συγκεκριμένης παράστασης, όπως το προσεχές «Γυναίκες μονολογούν». Το τελευταίο είναι ένα εγχείρημα που, όπως εξηγεί η Φωτεινή, <em>«προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς που κάνουμε στο μάθημα. Η κάθε μία θα παρουσιάσει ένα μονόλογο, που έχει γράψει μόνη της με θεματικό άξονα τη γυναίκα, σε διάφορες εικόνες. Ήταν ένα θέμα ανοιχτό. Τους ζήτησα απλώς να δημιουργήσουν μία γυναικεία φωνή μέσα στις πολλές. Όλες οι κοπέλες έχουν ταυτιστεί πολύ με αυτό που κάνουνε, έχουνε δώσει πολύ από τον εαυτό τους. Κάπως, κάτι μέσα σε αυτό, αγγίζει την καθεμιά που τό ’χει γράψει, αλλά συνάμα αγγίζει και όλους, μιλάνε σε όλους, όλα τα κομμάτια.» </em> </div><div style="text-align: justify;"> Στην ερώτηση, γιατί δεν αποφάσισε να δοκιμάσει ένα έτοιμο θεατρικό κείμενο, η απάντηση είναι διττή: <em>«Αυτό μου έλεγαν και τα κορίτσια. Αλλά τις δοκίμασα λίγο περισσότερο, έπρεπε να ρισκάρουν και λίγο περισσότερο και νομίζω στο τέλος, αυτό θα δώσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Από την άλλη, για να δουλέψεις ένα έργο, χρειάζονται πολλές ομαδικές ώρες, που η καθημερινότητα της καθεμιάς το κάνει για τώρα ακατόρθωτο. Το να γράψουν κείμενα ήταν φυσικά για τις περισσότερες πολύ δύσκολο, αλλά τελικά μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς, βγήκε υλικό. Το έτοιμο κείμενο, στην πραγματικότητα, είναι πιο απαιτητικό, γιατί πρέπει να το κάνεις σα να είναι δικό σου. Ενώ τώρα δουλεύουν σε κάτι που το ξέρουν, που το έχουν φτιάξει από μόνες τους. Και πια το καταλαβαίνουν αυτό.»</em><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Έχοντας εργαστεί δύο χειμώνες πάνω στον αυτοσχεδιασμό και το παιχνίδι, η Φωτεινή δείχνει πως απολαμβάνει στο έπακρο το παρόν στην πορεία της ομάδας, για την οποία ωστόσο, δε διστάζει να κάνει όνειρα και να εύχεται τα περισσότερα: «<em>για ό,τι κάνουμε μέχρι τώρα, το σπουδαίο είναι ότι μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και το παιχνίδι, ο καθένας κατανοεί πράγματα για τον εαυτό του, τους άλλους και τους γύρω του, οι σχέσεις ανάμεσά μας αναπτύσσονται, και γενικά βγάζει πολύ πράμα από μέσα μας. Και όταν έρθει η ώρα, βοηθάει τις κοπέλες να βγούνε έξω, και να παρουσιάσουν αυτό το κάτι. Γιατί, στην προετοιμασία του ηθοποιού, το πρώτο είναι το ψυχολογικό, το σώμα, η φωνή, όλα αυτά μαζί και συγχρόνως να μπορέσει να επικοινωνήσει με τον θεατή. Όταν ο ηθοποιός είναι εντελώς ελεύθερος, αλλά την ίδια στιγμή εντελώς συγκεντρωμένος και αυτό που κάνει είναι αληθινό, τότε συμβαίνει και μια αληθινή επικοινωνία με το κοινό και όλο το πράγμα γίνεται αληθινό.» </em></div><div style="text-align: justify;"> <br />
Για το μέλλον, τα σχέδια είναι αρκετά συγκεκριμένα και η ίδια μοιάζει διατεθειμένη να τα επιδιώξει με όλη της την ψυχή. <em>«Θα μου άρεσε να μπορούσαμε να έχουμε έναν δικό μας χώρο, όπως είναι το παλιό Αστικό Σχολείο του Ποταμού, όπου θα μπορούσαμε με λίγα βασικά (φώτα και σκηνικά) να κάνουμε τις πρόβες μας και να δίνουμε και παραστασεις ακόμα. Και όταν λέω σκηνή, εννοώ κάτι πολύ λιτό. Αν δεις το background μου στο θέατρο, έχει σχέση με το να μπορείς να προσαρμόζεις το θέατρο σε διάφορους χώρους με όσο πιο λίγα μέσα γίνεται. Όπως θα είναι και στο καφενείο Αστικό, κάτι σαν performance (δρώμενο). Δεν είμαι πολύ του σκηνικού, μου αρέσει το λιτό. Αλλά και για μένα, θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορώ να είμαι πάλι ηθοποιός. Τώρα, έχω πάρει περισσότερο τη θέση του σκηνοθέτη, αλλά η θέση μου είναι από την άλλη μεριά. Θα ήθελα να έχω έναν σκηνοθέτη να με “νταντεύει”.»</em></div><div style="text-align: justify;"> Προχωρώντας τη συζήτηση προς τις δικές της, ιδιαίτερες προτιμήσεις, σχολιάζω πως έλκεται κυρίως από τη σάτιρα και το θέμα της γυναίκα και των Κυθήρων. Και το παραδέχεται: <em>«Η σάτιρα είναι το αγαπημένο μου… Να μιλάμε για αυτά που ζούμε εμείς εδώ, για τα στραβά που γίνονται και τα ζούμε. Ό,τι μπορεί να κάνει ο καθένας από το πόστο του και να πιάνει τόπο. Ναι, είναι σαν ένα είδος ακτιβισμού, ο κόσμος θέλει να τα ακούει. Και αυτοί που σατιρίζουμε, κάθονται εκεί και γελάνε μαζί μας. Αυτό είναι ωραίο… Η γοητεία της σάτιρας είναι ότι το βλέπεις, σε σοκάρει, γελάς, αλλά την ίδια στιγμή δεν αισθάνεσαι άνετα. Δίνει το χαστουκάκι με το γάντι. Όσο για τη γυναίκα και τα Κύθηρα, …yοu know, είμαι γυναίκα και ζω στα Κύθηρα!»</em><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Για το άμεσο μέλλον, την ερχόμενη δηλαδή περίοδο μαθημάτων, η Φωτεινή βασίζεται με εμπιστοσύνη στη δυναμική της ομάδας της. Ωστόσο, στην ερώτηση για το αν σκέφτεται κάποτε μια επαγγελματική εξέλιξη του τωρινού πυρήνα, σχολιάζει: <em>«επαγγελματικό, σημαίνει πως έχουμε όλες τη δυνατότητα να αφιερώνουμε 6-10 ώρες την ημέρα για δύο μήνες, σα να είναι η μόνη μας δουλειά, σε πρόβες και προετοιμασία μιας παράστασης. Και φυσικά, το οικονομικό παίζει ρόλο. Ήδη, θα ήθελα και για τον εαυτό μου κάτι πιο σταθερό. Τώρα, η αμοιβή μου είναι συμβολική, με συμμετοχή από τις ίδιες τις κοπέλες, αλλά πάντοτε, δουλεύουμε περισσότερες ώρες. Δεν ανησυχώ όμως, γιατί αποτέλεσμα, εφόσον υπάρχουν οι καλλιτεχνικές προϋποθέσεις, γίνεται και με μηδέν. Το χρηματικό, όμως, βοηθάει..»</em><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"> Την προηγούμενη χρονιά, ο Δήμος Κυθήρων υποστήριξε μάλλον «κατά λάθος» τη συγκεκριμένη προσπάθεια, χάρη στην άνιση επιμονή μεμονωμένων προσώπων και μόνο, και τελικά απέτυχε να εκτιμήσει και να αγκαλιάσει ουσιαστικά το όλον εγχείρημα. Ετούτο το χρόνο, η Φωτεινή πήρε την πρωτοβουλία να συνεχίσει μόνη της. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Άποψή μου είναι πως όσες προσπάθειες στηρίζονται στον εθελοντισμό και την ψυχή, χρήζουν άμεσης υποστήριξης από τον κόσμο αλλά και τους φορείς, όχι τόσο για τα προσδοκώμενα αποτελέσματά τους, όσο για την ανάγκη να ενθαρρύνεται ό,τι διαχέεται από αληθινό πάθος και ορμή. Ως επίλογο, παραθέτω μια ερωταπόκριση, που μάλλον εκθέτει την ερωτούσα, αλλά κυρίως, την αποστομώνει απολαυστικά:</div><div style="text-align: justify;"><em><strong>Ερώτηση</strong>: Εμένα όλο αυτό μού φαίνεται πολύ συγκινητικό. Δηλαδή, το να κατορθώσει μία κοινωνία να δημιουργήσει και να συντηρήσει το δικό της θέατρο. Το παραβάλλω προς το αρχαίο αθηναϊκό δράμα και το ρόλο που έπαιξε για εκείνη την πολύ συγκεκριμένη κοινωνία, που γέννησε τη Δημοκρατία. Το θεωρώ φαινόμενο μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής προόδου. Τι λες;</em></div><div style="text-align: justify;"><em><strong>Απάντηση:</strong> μμ... (έκπληξη , απορία, αμηχανία) …είναι κάτι, που συμβαίνει κι αλλού… Δεν είναι προοδευτικό να έχει ο τόπος ένα θέατρο πλέον…</em></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: right;">Αλοϊζιάνικα, Απρίλιος 2010</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"></div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-27194797654913431552010-04-08T08:52:00.000-07:002010-04-08T09:08:38.997-07:00Αφιέρωμα στην Κυθηραϊκή Ραδιοφωνία, μέρος 3ο<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">[Πρόθεσή μου ήταν, να παρουσιαστούν και οι τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί του νησιού, συμπεριλαμβανομένου και του σχετικά καινούργιου <a href="http://www.tsirigofm.gr/"><span style="color: #f1c232;"><strong>Τσιρίγο FM</strong></span></a><span style="color: #f1c232;">.</span> Για τους δικούς του λόγους, ο ιδιοκτήτης του δε θέλησε να συμμετάσχει, απόφαση καθ' όλα σεβαστή. Εμείς να του ευχηθούμε μια καλή πορεία, με την ευχή να ακολουθήσει το παράδειγμα των δύο παλαιότερων, που απέδειξαν στην πράξη πως "ερασιτέχνης" δε θα πει μιμητής επαγγελματισμού, αλλά πραγματικός εραστής της τέχνης.]</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-25183067096037439972010-03-29T10:31:00.000-07:002010-03-29T10:38:23.717-07:00Αφιέρωμα στην Κυθηραϊκή Ραδιοφωνία, μέρος 2ο<div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: lime; font-size: large;">CAMELOT RADIO 100,8</span></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">(Διαδίκτυο : <a href="http://www.camelotradio.gr/">http://www.camelotradio.gr/</a>)</div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Την εποχή που ακόμη οι πειρατικές κεραίες στα Κύθηρα, διένυαν την πρώτη τους βρεφική ηλικία, η μορφολογία του νησιού ανάγκαζε ώστε η παλαιόθεν και τρισκατάρατη διχοτόμηση του τόπου σε Μέσα και Έξω Δήμο, να επιβεβαιώνεται ακόμη και στις ραδιοφωνικές συχνότητες. Εφόσον, φυσικά, κάποιος ήθελε να ερμηνεύσει έτσι κακόβουλα τα γεγογονότα. Διότι, με μιαν άλλη οπτική, θα μπορούσε να πει πως Βοράς και Νότος κατάφεραν να έχουν ο καθένας κι από έναν Παναγιώτη. Ανήσυχο, δραστήριο και δημιουργικό: την εποχή που o Adelin του Τάκη Πολίτη ξεκινούσε να εκπέμπει από την Αγία Πελαγία, στο Λειβάδι είχε μόλις στηθεί ο νεανικός σταθμός του Παναγιώτη Γιαννιώτη (υιού Μπογιατζόσπυρου). </div><div style="text-align: justify;">Στη σύντομη γραπτή μας επικοινωνία, ο Παναγιώτης παρουσιάζει «την τρέλα» του (μία λέξη που αγαπά ιδιαίτερα) και καταθέτει το σχόλιό του για το ραδιοφωνικό γίγνεσθαι των Κυθήρων:</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">"Ο CAMELOT RADIO 100,8 ξεκίνησε ερασιτεχνικά το 1987 και για αρκετό διάστημα έγινε το επίκεντρο της ψυχαγωγίας του νοτίου τμήματος των Κυθήρων. Τον Ιανουάριο του 2006 απέκτησε κάλυψη του 60% των Κυθήρων, και σήμερα αναπτύσσεται έχοντας καλύψει περίπου το 80% του νησιού, με στόχο τη συνολική κάλυψή του τους επόμενους μήνες. ● Από το 2009 ακούγεται και στο Internet. ● Σκοπός του σταθμού είναι αποκλειστικά η ψυχαγωγία των ακροατών και η ενημέρωσή τους πάνω σε πολιτιστικά θέματα. ● Διαφοροποιημένος από τους υπόλοιπους ραδιοφωνικούς σταθμούς ο Camelot περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του όχι μόνο mainstream ακούσματα αλλά και μουσικές από όλο το εύρος της ροκ, της ποπ και της έντεχνης μουσικής από τις αρχές της δεκαετίας του 60 μέχρι σήμερα. ● Για το σχεδιασμό και την υλοποίηση του προγράμματος του σταθμού υπεύθυνος είναι ο ιδιοκτήτης του καθώς και μια σειρά από νέα παιδιά τα οποία διαμορφώνουν τις μουσικές ζώνες του με τις προσωπικές τους επιλογές."</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Γιατί ραδιόφωνο;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γιατί ακόμα μπορεί κανείς να εκφράσει τις (μουσικές) απόψεις του, και γιατί είναι απόλυτα προσωπικό, φιλικό και άμεσο. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Απ’ όσα γνωρίζω για εσένα, πάντοτε εμπλεκόσουν με κάποιον τρόπο με το ραδιόφωνο. Λοιπόν, ποια «προϋπηρεσία» συμπλήρωσες, μέχρι να στήσεις τον δικό σου σταθμό;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντοτε ήμουν εμπλεκόμενος με «κουμπάκια». Από το μικρό αρμόνιο που απέκτησα στο Δημοτικό μέχρι τα super CD players που χρησιμοποιώ στα clubs τα τελευταία χρόνια, η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ’ τη μουσική. Ήμουν ο πρώτος που έφερε στα Κύθηρα walkman και cd player και από τα πρώτα επαρχιακά ραδιόφωνα που έπαιξε μουσική από cd. Έχω παίξει μουσική σχεδόν σε όλους τους χώρους που υπάρχουν στα Κύθηρα για διασκέδαση, ξεκινώντας από την θρυλική DISCO “Gone with the wind” το 1985. Αργότερα στην Αθήνα σε διάφορα bars και σε ραδιόφωνα την εποχή των αρχών της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Η ενασχόλησή με τη μουσική τα τελευταία 25 χρόνια αποτελεί τρόπο ζωής για μένα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Η βασική σου επιδίωξη είναι ο ακροατής σου….</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">….να μην χαμηλώνει διακριτικά την ένταση του ραδιοφώνου του, (το οποίο παίζει Camelot radio), όταν τον επισκέπτεται κάποιος στο σπίτι, στην επιχείρησή, ή στο αυτοκίνητό του.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Ποιες είναι οι όμορφες και οι άσχημες στιγμές που σου έχει χαρίσει το ραδιόφωνο ;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι ωραιότερες στιγμές μου στο ραδιόφωνο ήταν την δεκαετία του ενενήντα, όταν ακόμα είχα αρκετό χρόνο να αφιερώνω στο αγαπημένο μου μέσο. Οι διαγωνισμοί της στιγμής, η συμμετοχή, οι ψιθυριστές αφιερώσεις το βράδυ, (για να μην ακούσουν οι γονείς), οι βραδινές μαγικές εκπομπές τότε που το ραδιόφωνο αποτελούσε ουσιαστική παρέα για τον καθένα μας. Άσχημες στιγμές όταν αγαπάς πολύ κάτι δεν υπάρχουν, δυσκολίες ίσως ναι … </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Πόσο αισθάνεσαι ότι απέχει ο σταθμός σου από αυτό που εσύ λογαριάζεις ως «τέλειο»;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η λέξη τέλειο για μένα δεν υπάρχει πουθενά και σίγουρα δεν υπάρχει ούτε στο ραδιόφωνο. Όλοι μας προσπαθούμε απλά για το καλύτερο, -το οποίο και αυτό είναι σχετικό αφού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο-. Πάντως χαίρομαι όταν μου λένε ότι αναγνωρίζουν το σταθμό μου εύκολα από τη μουσική του όταν κάνουν ραδιο-ζάπινγκ. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ότι έχει συγκεκριμένο στυλ, άσχετα αν σε κάποιους αρέσει πολύ και σε άλλους λιγότερο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Ξεχωρίζεις κάποιο σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας που να τον στοχεύεις ως πρότυπο;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι σημερινοί, (μεγάλοι), ραδιοφωνικοί σταθμοί δυστυχώς είναι έρμαια των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών με αποτέλεσμα το πρόγραμμά τους να διαμορφώνεται από τα playlists που τους επιβάλλουν αυτές. Φίλοι παραγωγοί, μεγάλων ραδιοφώνων των Αθηνών, πολλές φορές μου έχουν αναφέρει ότι δεν συνεργάζονται με συγκεκριμένους σταθμούς, γιατί τους επιβάλλουν τη μουσική που θα παίξουν. Με τα παραπάνω θέλω να πω, ότι σήμερα δεν υπάρχει πρότυπο ραδιοφωνικού σταθμού για μένα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Το σχόλιό σου πάνω στο ζήτημα της νομιμοποίησης των ραδιοφωνικών συχνοτήτων;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">… είναι πολλά τα λεφτά Άρη </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Τι στοιχεία έχεις για την ακροαματικότητά σου; Ακούν οι Κυθήριοι ραδιόφωνο;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ακούνε πολύ ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, αρκετό στις επιχειρήσεις τους και λίγο στο σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί στα Κύθηρα. Πώς το βλέπεις;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κατ’ αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι σταθμοί των Κυθήρων χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Ενημερωτικοί , (Adelin και Τσιρίγο), οι οποίοι κύριο σκοπό έχουν, σύμφωνα με τη νομοθεσία, να ενημερώνουν τους ακροατές τους με ειδησεογραφία, και μη ενημερωτικοί, (μουσικοί), όπως είναι ο Camelot radio, που ο σκοπός του είναι η ψυχαγωγία. Οι τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί των Κυθήρων εκπέμπουν από τα Κύθηρα αλλά καλύπτουν και μέρος της Λακωνίας και τα Αντικύθηρα. Ο κάθε ένας σταθμός έχει διαφορετικό πρόγραμμα και αυτό είναι πολύ καλό για τον ακροατή αφού μπορεί να επιλέξει, ανάλογα τη διάθεση της στιγμής, τον κατάλληλο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">-<strong>Σε κάποιο παλαιότερο φύλλο των Κυμάτων και στο άρθρο του Η Βιομηχανία της Κουλτούρας, ο Π. Λευθέρης γράφει:</strong> <strong>«<em>Δύο από τους τρεις Κυθηραϊκούς ραδιοφωνικούς σταθμούς παίζουν σχεδόν αποκλειστικά τραγούδια των “play lists”. Λες και θα έχαναν αν αποβιβάζονταν από το άρμα του εμπορίου για να μας δώσουν λίγο πολιτισμό. Αλλά επιλέγουν το μηδενικό ρίσκο για “δημοφιλία”, προτιμώντας να ενταχθούν σε ένα μεγαλύτερο πανίσχυρο σύστημα. Και μας φέρνουν τα σκουπίδια στην πόρτα μας.»</em></strong> <strong>Πώς το εξέλαβες;</strong></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο του Παναγιώτη και η άποψή μου είναι ότι δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στα ραδιόφωνα των Κυθήρων λέγοντας τα παραπάνω. Σχεδόν σε όλα όσα λέει στο συγκεκριμένο άρθρο με βρίσκει σύμφωνο. Βέβαια μια πολύ μεγάλη συζήτηση θα ήταν το τι είναι ποιότητα για τον καθένα μας, γιατί αν π.χ. για τον Παναγιώτη και για μένα είναι ποιοτική μουσική αυτή που έγραψε ο Μπαχ, για το 70% τουλάχιστον του Ελληνικού λαού είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «εμπορικά σκουπίδια» της αντίστοιχης εποχής για κάποιους ήταν οι Rolling stones, οι Doors, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος ακόμα και ο Βασίλης Τσιτσάνης. Θέλω να πω, ότι τα πρότυπα και οι τάσεις αλλάζουν από εποχή σε εποχή και γι’ αυτό εμείς, οι λίγο μεγαλύτεροι, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στους χαρακτηρισμούς μας για την σημερινή μουσική. Όσο για το θέμα του «εμπορίου» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που φαντάζομαι ότι υπάρχει στα μεγάλα ΜΜΕ, σε ό,τι αφορά τα τοπικά, πολύ πιο πολλά είναι τα έξοδά τους παρά τα κέρδη τους.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
Φιλικά<br />
Παναγιώτης ΓιαννιώτηςΚατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-44064923488646300862010-02-27T00:53:00.000-08:002010-02-27T00:56:30.807-08:00ΚΥΘΗΡΑΪΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ, μέρος 1ο<div style="text-align: center;"><br />
<br />
<strong><span style="font-size: x-small;"></span></strong></div><div style="text-align: center;"><strong>CULT </strong>σημαίνει<strong> “ADELIN”</strong><br />
<br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/S3METl_mLZI/AAAAAAAAAT0/adxwC20r3_4/s1600-h/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BD1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" kt="true" src="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/S3METl_mLZI/AAAAAAAAAT0/adxwC20r3_4/s200/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BD1.jpg" width="200" /></a></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><em>Περίπου ένα χρόνο πριν, παρακολουθώ με την ανάλογη αγωνία, τη συζήτηση για τη συνένωση των δημοτικών σχολείων της νήσου, που διαδραματίζεται στη συχνότητα του ADELIN. Συμμετέχουν με ζήλο εκπρόσωποι γονέων, διαδασκόντων και τοπικών φορέων ενώ παρεμβαίνουν δυναμικά οι ενδιαφερόμενοι ακροατές απ' το τηλέφωνο. Άμεσες συνδέσεις με τους προϊσταμένους της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στον Πειραιά, έκτακτα τηλεφωνήματα από τοπικούς άρχοντες και άλλα, ανεβάζουν την ένταση της συζήτησης και δυναμιτίζουν τα πάθη ανάμεσα στους διαφωνούντες. Συντονιστής της βραδιάς, ο Τάκης, ανακοινώνει το επικείμενο σύντομο διάλειμμα. Οι φωνές και οι αντιρρήσεις χάνονται στα παρασκήνια και σκάει μούρη στα αυτιά μας ένας τσαχπίνης Πασχάλης να τραγουδά το προ τριακονταετίας: «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο». Αν και γνώριζα από μικρή τον ίδιο και τον ραδιοφωνικό του σταθμό, εκείνην ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια: για τον Τάκη, οι προτεραιότητες χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: το «ψώνιο» του για το ραδιόφωνο και όλα τα υπόλοιπα μαζί. </em><em>Λάτρης και υπηρέτης του γνήσιου «σκυλάδικου», πανταχού παρών στα δρώμενα του νησιού και κυρίως εντυπωσιακά ανοιχτός σε κάθε είδους συνεργασία, μας μιλά -πρώτη φορά ο ίδιος- για τον ADELIN και την προσπάθεια μιας ολόκληρης ζωής:</em></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Πρώτα απ' όλα, Τάκη, πόσα χρόνια διατηρείς το σταθμό;</strong> </div><div style="text-align: justify;">Ο ραδιοφωνικός μου σταθμός με την επωνυμία ADELIN 107,3 FM ΚΥΘΗΡΑ, άρχισε την πρώτη του εκπομπή το χειμώνα του 1988. Τότε, εκείνη την εποχή, η εκπομπή του ADELIN ήταν μικρής τοπικής εμβέλειας και για λίγες μόνο ώρες, χωρίς την απαιτούμενη τεχνολογία και φυσικά με πολλά τεχνικά προβλήματα. Σε αυτά με βοηθούσε για την αποκατάστασή τους, ο αδερφός μου σαν τεχνικός. Κάθε αρχή και δύσκολη…. Θυμάμαι το πρώτο μου μηχάνημα ήταν αυτοσχέδιο. Όσο για την επωνυμία! Τότε η καλή μου η παρέα παιδικών φίλων πρόσθετε και αφαιρούσε γράμματα σε ένα κομμάτι χαρτί για να φτιάξει το όνομα. Τελικά επικράτησε το ADELIN. Μου άρεσε και έμεινε… Από τότε, μέρα με την ημέρα με πολλή αγάπη και μεράκι, πολλή δουλειά και μέσα από πολλές δυσκολίες, σιγά σιγά αγγίξαμε το όνειρό μας και το κάναμε πραγματικότητα. Έτσι, φτάσαμε σήμερα να είμαστε στον αέρα 24 ώρες με μουσική, ενημέρωση και προβολή. Είκοσι δύο χρόνια λοιπόν. Φανταστείτε με τι τεχνολογία αρχίσαμε και πόσο δύσκολο ήταν τότε να γίνει εκπομπή, χρησιμοποιώντας για μουσική μόνο δίσκους βινυλίου τριάντα τριών και σαράντα πέντε στροφών, όπως και μπομπίνες μαγνητοταινίας καθώς και κασέτες. Για cd, mp3, mini disk και computers ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε μπορούσαμε να φανταστούμε και αν θα υπήρχαν κάπου, δεν είχαμε και τα χρήματα να τα αγοράσουμε, στοίχιζαν μια ολόκληρη περιουσία.<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Με ποιο κίνητρο ξεκίνησες τότε;</strong></div><div style="text-align: justify;">Το κίνητρό μου ήταν μόνο το χόμπι. Μου άρεσε να παίζω τραγούδια στο πικ-απ και να τα ακούνε κάποιοι φίλοι μου, μέσα από το ραδιόφωνό τους, φυσικά άκουγα και εγώ άλλους ερασιτέχνες όταν βρισκόμουν κάποιες φορές στην Αθήνα. Όλο αυτό το σκηνικό με τα τραγούδια, την μουσική, τις αφιερώσεις και την άμεση επικοινωνία με το ακροατήριο με γοήτευε, είναι πραγματικά μοναδικό!!! Αυτό ήθελα να πετύχω και το έκανα.<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Πόσες ώρες την ημέρα αφιερώνεις στο ραδιόφωνο;</strong></div><div style="text-align: justify;">Οι ώρες που αφιερώνω καθημερινά στο ραδιόφωνο είναι πάρα πολλές, σχεδόν όλη τη μέρα, αλλά και νύχτα όταν τυχαίνουν τεχνικά προβλήματα. Έτυχε αρκετές φορές να πάω στην κεραία εκπομπής στις 02:00 το πρωί. Όσο και να ακούγεται απλό και εύκολο το πρόγραμμα στον ακροατή, τόσο δύσκολη είναι η παραγωγή του. Δεν είναι μόνο τα τραγούδια που παίζουν μέσα από τον σκληρό δίσκο, εκτός από τις μουσικές εκπομπές, όπως ξέρετε, έχουμε και ενημερωτικές εβδομαδιαίες εκπομπές, αλλά και συνεχή ενημέρωση πάνω στα τοπικά θέματα και όχι μόνο, με ρεπορτάζ, συνδέσεις κ.τ.λ. Επίσης, καλύπτομε και τις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο αγαπημένο μας νησί, δημιουργώντας έτσι και ένα μοναδικό, πολύτιμο ηχητικό αρχείο γεγονότων. Όσο για τις ώρες ζωντανής εκπομπής που έχω βγάλει πίσω από το μικρόφωνο, εδώ ειλικρινά δεν ξέρω ούτε εγώ. Είναι αμέτρητες. Να θυμηθώ μόνο τις πλημμύρες της Πλατείας Άμμου (6-12-2000) όταν μπήκα στο στούντιο στις 9:00 το πρωί, σε μια μαραθώνια εκπομπή ενημέρωσης και βγήκα στις 12:00 τα μεσάνυχτα. Και τόσα, τόσα άλλα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Τι είναι αυτό που θέλεις να κερδίσει ο ακροατής σου;</strong></div><div style="text-align: justify;">Να περνάει ωραία ακούγοντας ADELIN. Αν ακούει τις μουσικές εκπομπές να διασκεδάζει και αν ακούει τις ενημερωτικές, να ενημερώνεται σωστά και υπεύθυνα χωρίς να φάω την συνηθισμένη μούτζα, και όχι να αλλάξει κανάλι. Και ξέρετε πόσο εύκολο είναι αυτό να γίνει. Με μια κίνηση το κάνεις.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Χρησιμοποίησες ποτέ το ραδιόφωνο για να επηρεάσεις μια ομάδα ή να προωθήσεις κάποια άποψη;</strong></div><div style="text-align: justify;">Κατ’ αρχήν δεν το χρησιμοποίησα ποτέ για προσωπικά μου συμφέροντα. Σε αυτό είμαι κάθετος. Και αυτό νομίζω το έχει εκτιμήσει ο κόσμος. Εδώ ακούγονται όλες οι φωνές και οι απόψεις, δίνουμε λόγο σε όλους μα σε όλους και δεν έχουμε αρνηθεί ποτέ το μικρόφωνο σε κανέναν. Προκαλούμε δημοσίως αν υπάρχει κάποιος που μας ζήτησε ραδιοφωνικό χρόνο και βήμα και του είπαμε όχι, να μας το πει. Ο ακροατής είναι αυτός που θα βγάλει από μόνος του τα δικά του συμπεράσματα κάθε φορά..</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Πώς θα χαρακτήριζες με δυο λόγια το ύφος του σταθμού σου;</strong></div><div style="text-align: justify;">Θα το χαρακτήριζα ενημερωτικό και μαχόμενο. Έχουμε ζήσει πολύ έντονες στιγμές….<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Στα τόσα χρόνια λειτουργίας, ποια θεωρείς την πιο ευτυχισμένη στιγμή;</strong></div><div style="text-align: justify;">Στα 22 χρόνια λειτουργίας, υπάρχουν αρκετές ωραίες, αλλά και δυσάρεστες στιγμές που έχω να θυμηθώ. Σαν πιο ευτυχισμένη στιγμή θεωρώ όταν μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας και αγωνίας έφτασε στα χέρια μου από το Ε.Σ.Ρ. το καλοκαίρι του 2007 η βεβαίωση νομίμου λειτουργίας. Βλέπετε το κράτος και η ελληνική νομοθεσία για να σου δώσει άδεια σε θέλει πρώτα κάποια χρόνια να είσαι παράνομος. Ναι. Όπως το διαβάζετε. Εάν δεν έκπεμπες τη συγκεκριμένη ημερομηνία 1η Νοεμβρίου 1999, δεν μπορείς να πάρεις άδεια. (!).</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Έχεις δεχτεί παράπονα ή και εχθρικότητα εξαιτίας του σταθμού;</strong></div><div style="text-align: justify;">Παράπονα είναι φυσικό να έχω δεχτεί από τη στιγμή που υπάρχουν στο πρόγραμμά μου εκπομπές σχολιασμού, δε μπορούν να αρέσουν σε όλους αυτά που λέμε… Φυσικά είναι κάποιοι που έχουν αντίθετες απόψεις και έτσι δυσαρεστούνται, αυτό όμως είναι και η επιτυχία της εκπομπής, τα πιο πολλά σχόλια όμως είναι θετικά. Εχθρικότητα…μάλιστα μια μήνυση για παράνομη ραδιοεκπομπή και άλλη μια καταγγελία για δεύτερη συχνότητα αναμετάδοσης στο νότιο μέρος του νησιού. Φαίνεται ότι κάποιοι θεωρούν ότι κάνουμε κακό. Ήταν την εποχή που φιμώθηκε και το ΤΤV, το άλλο μισό της ηλεκτρονικής κυθηραϊκής ενημέρωσης.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Αποτελεί κερδοφόρα επιχείρηση το ραδιόφωνο;</strong></div><div style="text-align: justify;">Δεν αποτελεί κερδοφόρα επιχείρηση. Πιστεύω ότι αν δεν ήταν το μεράκι και το χόμπι δεν θα μπορούσε να σταθεί. Η αγορά είναι μικρή, υπάρχει ανταγωνισμός, τα έξοδα είναι πάρα πολλά και τα μηχανήματα πανάκριβα. Κοστίζουν αρκετά ευρώ και είναι υπερευαίσθητα στις αυξομειώσεις της τάσης. Έχουμε πετάξει πολλά. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Ποια σχέση έχει δημιουργηθεί μεταξύ σου και των ακροατών σου; Έχεις φαν κλαμπ;</strong></div><div style="text-align: justify;">Η σχέση μου με τους ακροατές είναι μια στενή σχέση φιλίας, αφού να σκεφθείς, όταν δεν με ακούνε κεφάτο σε μια εκπομπή, παίρνουν τηλέφωνο για να μάθουν τι έχω. Να σου πω ότι υπάρχει ακροατήριο, φίλοι που με ακούν από το ’88 ανελλιπώς χωρίς να έχουν χάσει εκπομπή! Να σου πω ότι επικοινωνούν σε κάθε εκπομπή έτσι απλά να πουν ένα γεια, να μου δείξουν ότι βρίσκονται στη ραδιοφωνική παρέα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><strong>-Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες σε όσους μας διαβάζουν τώρα;</strong></div><div style="text-align: justify;">Ακούστε «Λαϊκά Μονοπάτια» και θα καταλάβετε ότι μιλάμε για τα μεγαλύτερο Φαν κλαμπ. Κρατάμε συντροφιά σε όλες τις ηλικίες, από μικρά παιδάκια, μέχρι γιαγιάδες και παππούδες. Τους ευχαριστώ όλους για τη μεγάλη τους αγάπη όλα τα χρόνια και αυτό το κάνουν καθημερινά. Οι φίλοι από τη Λακωνία μού έχουν στείλει δεκάδες επιστολές για να με ευχαριστήσουν για αυτό που κάνω.</div><div style="text-align: justify;">Αφιερωμένο στους αναγνώστες των Κυμάτων:</div><div style="text-align: justify;">«Πιο κάτω απ’ τον καβομαλιά και πέρα από την Κρήτη και στο Τσιρίγο τ΄ Όμορφο γεννήθη η Αφροδίτη!» ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.</div><div style="text-align: right;">(Παναγιώτης Πολίτης, Αγία Πελαγία, Γενάρης του ’10)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-15685903833129331152010-01-17T04:09:00.000-08:002010-02-21T09:38:58.548-08:00Οδηγίες χρήσης των "Κυμάτων"<div style="text-align: left;"><em><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(ή: όταν ο Μανέας συνάντησε τον Κοραή)</span></em> </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Χριστούγεννα περασμένα και το εφημεριδάκι κρέμεται στις προθήκες του καφενείου διπλωμένο. Κάποιος θα μπει, θα απλώσει το χέρι και καθώς φεύγει, θα το πάρει μαζί του. Κάποιος άλλος, θα προτιμήσει να ξεφυλλίσει επί τόπου τις σελίδες του περιμένοντας τον καφέ να ετοιμαστεί. Έχει μια χάρη ακόμη το φύλλο, μια τύχη καλή, να διαβάζεται σχεδόν ολόκληρο. Γιατί ακόμη και αν ο ένας παρέλειψε κάτι, ο τόπος μας είναι μικρός και τον ενημερώνει ο διπλανός του. Μια αδιαπραγμάτευτη εκπλήρωση για τα φιλοξενούμενα κείμενα. Γιατί, πιθανότατα ο ρόλος κάθε γραμμένου είναι να διαβαστεί, κι ας απομείνει αργότερα γερμένο στα ράφια, μέχρι τον επόμενο μήνα και το επόμενο τεύχος. Κι ας έχει ακόμη την τύχη που επιφυλάσσει σε κάθε έντυπο υλικό ο αξιαγάπητος σε όλους «Μανέας» στο απίστευτο μαγαζί του. (Κάποτε μία πελάτισσα ξέχασε στον πάγκο του αφηρημένη το περιοδικό της. Επιστρέφοντας να το αναζητήσει, είχε ήδη διασκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, συνοδεύοντας διάφορες πορσελάνες και γυάλινα. Προχτές αγόρασα πέντε πιάτα και κέρδισα μπόνους μισή κυριακάτικη εφημερίδα. Μέχρι το σπίτι προστάτευε το εμπόρευμα, αργότερα τη χαζέψαμε λίγο κι ακόμη αργότερα σταχτολογήθηκε στο τζάκι, όπως συμβαίνει συχνά σε όλον τον κόσμο.)</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Κι αν ετούτα ακούγονται χαριτωμένα και παιγνιώδη, φανερώνουν από την άλλη με ειλικρίνεια το θαύμα της γραφής, που περνώντας μέσα από τους αιώνες, ουσιαστικά έδωσε τη δυνατότητα στον Λόγο να λειτουργήσει ως ένα ακόμη ζωτικό όργανο του ανθρώπου. Τα γραμμένα, λοιπόν, είναι γραφτό τους να ξεπερνιούνται και ευτυχώς. Ο άνθρωπος που γράφει δεν είναι ούτε σοφώτερος, ούτε πιο μορφωμένος. Είναι, θα έλεγα, «επεκτεταμένος» και για τούτο πιο ολοκληρωμένος. Γιατί κάθε άποψη, κάθε ιδέα και κατάκτηση του πνεύματός μας υφίσταται από τη στιγμή που αντέχει να διατυπωθεί. Επομένως, όποιος γράφει -ενίοτε και δημοσιεύει/μοιράζεται τις σκέψεις του- θεωρώ πως, ανεξαρτήτως της ποιότητας των ιδεών του, είναι άνθρωπος που έχει μπει στη διαδικασία να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του και τον κόσμο, άρα περισσότερο ενεργός και λιγότερο παραιτημένος. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Έχω την αίσθηση πως ο πολίτης του σήμερα έχει φοβική σχέση με τη γραφή, ακόμη και τη διεκπεραιωτική της καθημερινότητας. Πόσο μάλλον με εκείνη της δημόσιας έκφρασης και έκθεσης. Κρίνοντας κυρίως από το περιβάλλον του Τσιρίγου, ετούτο μοιάζει να οφείλεται περισσότερο σε ατολμία και όχι σε έλλειψη προβληματισμών. Γιατί, χάρη στην ποιότητα της ζωής που απολαμβάνουμε στο φυσικό, πανέμορφο και ευσύνοπτο νησί μας, όλοι μπορούμε να νιώσουμε πως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αποτελεί και ένα βιβλίο. Και είναι όμορφο να πλουτίζεται το μυαλό μας από τις όψεις των άλλων. Το στοίχημα, λοιπόν, μίας προσπάθειας όπως ετούτης των Κυμάτων, θα ήταν να αρχίσουν να γράφουν (ως πράξη πολιτική τελικά, με την αρχαία έννοια της λέξης όπου σήμαινε τη σχέση του ατόμου με το σύνολο, την «πόλιν»), περισσότεροι από λιγότερα και όχι λιγότεροι από περισσότερα, όπως συμβαίνει συνήθως. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Χωρίς το άγχος της καλλιέπειας ή και της πρόσληψης των λεγομένων τους. Το πρώτο βήμα ας είναι η αυτενέργεια, η απόφαση δηλαδή να εκφράσουμε και να δείξουμε όσα βλέπουμε και σταδιακά να ξεπερνάμε τα ίδια μας τα λόγια στο ατέλειωτο ταξίδι προς την κατανόηση του κόσμου. Και φέρνω στο νου μου την παπαδιά από τον «Παπατρέχα» του Κοραή, η οποία, ούσα αγράμματη, με όλη της την αγαθότητα, αντιλαμβανόταν -μάλλον εύστοχα- τη γραφή ως μία διαδικασία και όχι ως αποτέλεσμα. Βλέπουμε, λοιπόν, στο κείμενο τον φιλομαθή ιερέα, απελπισμένο να παραπονιέται για το χαμηλό επίπεδό της, που ρίχνει τις σημειώσεις του στα σκουπίδια, <em>«καθότι μόνα τα καθαρά χαρτία σέβεται και σχίζει όσα βλέπει γραμμένα, <strong>ως άχρηστα πλέον εις γραφήν</strong>».</em></span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Νομίζω πως σήμερα χρειαζόμαστε όχι πλέον διαφωτιστές και διανοούμενους αλλά τέτοιους αγνούς ανθρώπους, όπως την αγράμματη παπαδιά, που στις μέρες μας είχαν την τύχη να μάθουνε γράμματα. Υπάρχουν πολλοί και ευτυχώς, βρίσκονται ανάμεσά μας.</span> </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;"><br />
</div><div align="center" class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: left;">Γενάρης 010<a href="http://www.kythera-family.net/photos/1/1058163600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ct="true" height="220" src="http://www.kythera-family.net/photos/1/1058163600.jpg" width="320" /></a></div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-54796702554718534442009-12-05T13:52:00.000-08:002009-12-05T15:11:04.253-08:00«Χρειαζόμαστε απελπισία και δεν την έχουμε» Κ. Μόντης<div style="text-align: justify;"><br />
<br />
Παρακολουθώντας τον περσινό Δεκέμβριο την Αθήνα να καίγεται, εκμυστηρεύτηκα σε έναν δικό μου άνθρωπο πως η φωτιά με γοητεύει. Μακάρι, σκεφτόμουν, ο καθένας μας να μπορούσε να αρπάξει μια πέτρα και να γκρεμίσουμε όλοι μαζί τον ψεύτικο κόσμο που φτιάξαμε για να χωρέσουμε τη ζωή μας. Μου απάντησε πως καλύτερα θα ήταν να μου άνοιγε εκείνος με μια πέτρα το κεφάλι και γελάσαμε, κλείνοντας ιδιαίτερα άδοξα τη μάταιη εκείνη συζήτηση. Και φάνηκε, αλοίμονο, τόσο γρήγορα πως ήταν μάταιο να συζητάμε πλέον για την ελπίδα της αλλαγής. Πλησιάζοντας τα περσινά Χριστούγεννα, ο κόσμος είχε ήδη ξεχάσει, ήδη εκτονωθεί. Μάλιστα και κάπως ευσπευσμένα, εφόσον τα γεγονότα διαδραματίστηκαν τόσο κοντά στην ευδαιμονία των γιορτών, την τόσο ιερή του τωρινού πολιτισμού μας.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Χρειάζεται τώρα να δηλωθεί πως δεν θεωρείται καλό να «τα σπάμε» ή να «τα καίμε»; Ας δεχτούμε καλύτερα πως ετούτο απλά δε μας προσέφερε τίποτα. Γιατί, εάν πράγματι τα περσινά «Δεκεμβριανά» (όπως βιάστηκε να βαφτίσει και άρα να κατατάξει ιστορικά η νεοελληνική δίψα για ψευτοηρωισμούς), κατάφερναν την ελάχιστη αλλαγή, το ελάχιστο πλήγμα στο σύστημα, που όλοι μαζί εχθρευόμαστε μα που κανένας δεν τολμά μόνος του να το πολεμήσει, τότε θα λέγαμε χαλάλι τα τζάμια, τις φωτιές και τα «μπάχαλα». Όμως αυτό δε συνέβη και οι ταραχές, ακόμα και η πρόσκαιρη κινητοποίηση του πνευματικού κόσμου, στο βαθμό που την τόλμησε, λειτούργησαν δυστυχώς ως τις βαλβίδες μιας χύτρας ταχύτητας που ήταν έτοιμη να σπάσει από τη συσσωρευμένη πίεση και της προσέφεραν απλόχερα την ανακούφιση. Με άλλα λόγια, ντυθήκαμε «μπαχαλάκηδες», νιώσαμε το εγκαταλελειμμένο μας θυμικό να καρδαμώνει, παίξαμε συνειδητά το ρόλο μας σε έναν ελεγχόμενα αντιστραμμένο κόσμο και όλα τελείωσαν όταν δεχτήκαμε να επιστρέψουμε στη προηγούμενη θέση μας.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Με όλες εκείνες τις αφορμές, προσπάθησα να ψάξω τις λέξεις. Να ψάξω εκείνο που ίσως χρειάζεται η ζωή για να πετύχει την αλλαγή που απαιτεί και αναζητά. Κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν για επανάσταση. Όμως η επανάσταση εμπεριέχει στη σημασία της την επανάληψη, την ανακύκλωση. Είναι μια δύναμη εξωτερική που ανατρέπει και ανατρέπεται, άρα δεν είναι από μόνη της η λύση, ακόμη κι αν κάποτε χρησίμευσε ως μέσον. Η λέξη «μετάνοια» όμως, -μεταβολή του νου- έχει άλλη δυναμική. Είναι μια δύναμη εσωτερική που σημαίνει την αλλαγή, πρωτίστως σε επίπεδο ατομικό, του καθενός μας δηλαδή, ως συνειδητού πολίτη και ιδιώτη. Σημαίνει στροφή και επιλογή. Αλλαγή δρόμου. Η διαφορά της με την επανάσταση είναι ποιοτική: η πρώτη είναι ένα ανακάτεμα των ίδιων δεδομένων, η δεύτερη είναι καθορισμός καινούργιων δεδομένων. Η επανάσταση ξεκινά από τα χέρια, η μετάνοια συντελείται στη σκέψη. Και για τούτο δεν κινδυνεύει από πισωγυρίσματα. Είναι αναγκαστικά αποτελεσματική. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο ποιητής είχε γράψει δυο φράσεις που ο κόσμος τις τελειοποιήσε στο τραγούδι του: «πήραμε τη ζωή μας λάθος. Κι αλλάξαμε ζωή». Μένει μόνο να βρεθεί τι μας φταίει τελικά, εάν πραγματικά μας φταίει, και ποια αλλαγή πρέπει να γίνει. Για να μην αναλώνονται πολύτιμες δυνάμεις σε αυτοκαταστροφικά, τυφλά χτυπήματα στον τοίχο.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
Δεκέμβριος 09<br />
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-63879142475796598822009-12-05T13:45:00.000-08:002009-12-05T14:23:53.379-08:00Σχολική εορτή στη νήσο Πορφυρή<div style="text-align: justify;"><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><span style="font-size: x-small;">Παρουσιάζει η Κατερίνα Μαριάτου</span><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SxrdQ8Jo-0I/AAAAAAAAATU/2gN9_lrUlRY/s1600-h/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="http://4.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SxrdQ8Jo-0I/AAAAAAAAATU/2gN9_lrUlRY/s320/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82.jpg" /></a><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Γνώρισα το Γιώργη Γιατρομανωλάκη ως συγγραφέα και καθηγητή στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών το 1998. Μόνο πρόσφατα πληροφορήθηκα πως έτυχε να περάσει από το γυμνάσιο Κυθήρων ως φιλόλογος στα χρόνια γύρω από το ‘70. Εδώ έγραψε και το πρώτο του βιβλίο, το «Λειμωνάριο», όπου εντόπισα με έκπληξη το παρακάτω απόσπασμα, στο οποίο περιγράφεται μια σχολική εορτή. Θα έλεγα πως ελάχιστα έχουν αλλάξει σαράντα χρόνια μετά στο νησί (ακόμη κι αν την καθαρεύουσα τύχει να αντικαταστήσει μια λαϊκίστικη δημοτική).<br />
</div></div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]<br />
</div><div style="text-align: justify;">«Σταματήσαμε στην αίθουσα των τελετών του Γυμνασίου Πορφυρής. Η αλήθεια είναι πως είχαμε δυο αίθουσες που τις χώριζε μια κινητή πόρτα. Την ανοίγαμε και γινόταν ο χώρος των εορτών και των συγκεντρώσεων. Στο βάθος καθονταν οι μαθητές και οι μαθήτριες. Μπροστά ο κόσμος που ερχόταν. Ψεύτικος και ψειριάρικος τόπος. Η αίθουσα λοιπόν των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν πνιγμένη σε νερά και φυσαλίδες, αλλά η τελετή έπρεπε να γίνει. Να λάβει χώρα, όπως είπε η κυρία διευθύντρια. Στο Γυμνάσιο γιορτάζαμε τους τρεις γερο-Ιεράρχες. Τα παιδιά συγκεντρωμένα. Κι ο σύλλογος των καθηγητών. Εξω βρέχει απαλά κι ασταμάτητα. Κρυώνω.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Στις γιορτές είναι ωραία έτσι που μιλά η κυρία διευθύντρια ή κανένας άλλος καθηγητής. Καμιά φορά δευτερολογεί ο μητροπολίτης, που παρευρίσκεται πάντοτε. Τα παιδιά αποστηθίζουν ποιήματα πατριωτικού και ηθικού περιεχομένου. Γραμμένα δεκαετίες πριν για τη σημερινή περίσταση. Ομοιοκαταληξίες και πετυχημένα επίθετα. Οι απαγγελίες έχουν προετοιμαστεί προσεχτικά. Είπα στην καθηγήτρια πως βαριέμαται τούτες τις εκδηλώσεις. Καθόμαστε δίπλα δίπλα στην αίθουσα των τελετών. Τα πάντα είναι ξεφτισμένα . Στο τέλος σ΄αφήνουν τα σημάδια τους. Λερώνεσαι και πρέπει να περάσεις πολλά κύματα για να καθαρίσεις. Μου είπε πως υπερβάλλω. Δεν βλέπω τίποτε βρώμικο στη γιορτή. Μη κάνεις φασαρία τώρα που η διευθύντρια θα μιλά.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ξαφνικά μέσα από τη βροχή έρχεται η Χάρη. Βρέθηκε ανάμεσα στη χολερική καθηγήτρια και σε μένα. Πήρα μεγάλη χαρά. Η αίθουσα μετατοπίζεται σε μια πολιτεία άλλη. Η βροχή πλημμυρίζει τους δρόμους. Ο ήλιος αγωνίζεται. Προσπαθώ να διαφυλάξω την ομορφιά της Χάρης. Προσπαθώ να τη διαφυλάξω ολόκληρη. Δεν μπορώ. Τα νερά ανεβαίνουν. Λάμνει αυτή προς το βορρά. Εγώ στο νότο. Χωρίζαμε. Η διευθύντρια σηκώνεται πάνω. Υποκλίνεται μπροστά στον άγιο επιτηρητή και στις αρχές. Είπε κυρίαι και κύριοι, αγαπητά μας παιδιά. Ψεύτικο και φαντασμένο ύφος. Σαν ιεροκήρυκας. Ακολουθούσε το κλασικό ύφος των διαταμάτων και των εντολών. Βουητό χάθηκε μέσα στην αίθουσα. Λάσπη και βάδισμα. Οι τοίχοι με τα κάδρα των ηρώων, οι έδρες, τα θρανία και όλα τα παιδιά πνίγονταν σε λάσπη.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Είπε λοιπόν πως οι τρεις Ιεράρχες έζησαν τίμια και πέθαναν φτωχοί. Αγαπούσαν το δίκιο και χτυπούσαν την αμαρτία. Πως, λέει, μελέτησαν αρχαίους Ελληνες σοφούς. Ητανε δηλαδή μορφωμένοι, άγιοι. Τότε ένιωσαν δυο πολιτισμούς, Ελληνικό και χριστιανικό, να πούμε. Οτι τούτο το κράμα είναι ο δικός μας πολιτισμός. Το λοιπόν, παιδιά πρέπει κι εμείς να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές τους. Να είμαστε αγνοί και καθαροί. Είπε ακόμη πως ήταν καλοί άνθρωποι κι είχαν κι οι τρεις τους καλές οικογένειες. Τα παιδιά κι ο κόσμος χειροκρότησαν. Μετά παρακάλεσε τον ενορχηστή του σύμπαντος να πει δυο λόγια. Εσεις ως ο πλέον κατάλληλος και λοιπά. Αυτός σηκώθηκε αμέσως. Είπε ότι η εθνική ημών γλώσσα. Επιταγή. Επί του γλωσσικού πεδίου όταν λέγομεν λαόν δεν εννοούμεν ολόκληρον τον Λαόν (τόνισε λάμβδα κεφαλαίο), αλλά μόνον τους αγραμμάτους, οι οποίοι ήδη αποτελούν μειοψηφίαν του Λαού. Εκ του βορβόρου της ψυχής και της γλώσσης.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ηταν μια ήσυχη μεταποίηση του φυσικού κόσμου. Ολα τυλιγμένα σε φως μεταφυσικό έχαναν τις σταθερές διαστάσεις τους. Η αίθουσα αιωρείται μες στους υδάτινους όγκους σα γυάλινη σφαίρα. Καταλαβαίνω πως είμαστε αποκομμένοι. Εξω ακούστηκε κάτι σαν πυροβολισμός. Μιλά λοιπόν συνεχώς ο ιερός τελετάρχης. Λέει πως το μέλλον της Ελλάδας είναι τα παιδιά. Η χολερική καθηγήτρια λατρεύει τα παιδιά. Θέλει να παντρευτεί. Να μείνει γρήγορα έγκυος. Πάνω στην ώρα της να γεννήσει. Αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία. Ιτε παίδες Ελλήνων. Ανέβηκε πάνω στην έδρα, Δήμητρα, και μου είπε να καθίσω φρόνιμα στο θρανίο μου. Είναι η καινούρια καθηγήτριά μου. Κακό παιδί, θα σου ξεριζώσω τ΄αυτιά. Υστερα πήδησε κάτω και βρέθηκε πάλι δίπλα μου. Στην αίθουσα των τελετών όλοι παρακολουθούν την ομιλία. Προσπαθώ να κάνω χώρο στη Χάρη. Πόση ώρα κράτησε η νέα ομιλία δεν θυμάμαι. Πάνε άλλωστε πολλά χρόνια από τότε. Ομως ξαφνικά στα καλά καθούμενα τα τζάμια της αίθουσας έσπασαν. Τα παράθυρα διαλύθηκαν. Το Γυμνάσιο της Πορφυρής εσείσθη έως άνω. Ερράγη το σκότος κι απ΄τα σπασμένα παράθυρα μπήκε στο χώρο μας ο Λορέντζος Μαβίλης. Ο μητροπολίτης δεν πήρε χαμπάρι.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Απόψε στο κελί μου δεν μιλώ. Και το πνεύμα μου έχει αποσυντεθεί: Φέρνω μροστά μου την τελετή. Τα παιδιά μου απαγγέλλουν ποιήματα που εγώ τους δίδαξα. Η διευθύντρια γελά ικανοποιημένη. Νεύει πατρικά ο ουρανίων. Ολα άξια. Μονάχα ο γερο-Μαβίλης εξακολουθεί να μπαίνει στο ρημαγμένο χτίριο. Τα παιδιά άκουσαν τα σπασμένα τζάμια και πέτρωσαν από τρομάρα. Αυτός φορούσε τη Γαριβάλδινη του στολή. Κατακόκκινη για να κρύβει το αίμα. Στάθηκε απέναντι στον ομιλητή κι άνοιξε το στόμα του. Γίνηκε μια ηχητική αντίθεση. Ο νεοφερμένος είπε πολύ καθαρά. Κύριοι βουλευταί. Μετά όμως τα λόγια του άρχισαν να χάνονται μέσα στο βυθό της πρόστυχης αίθουσας. Εκανε πολλές προσπάθειες να ορθωθεί. Οσο επέμενε τόσο τα νερά να θολώνουν. Ενα σκυλί κλαίει στο κελλί του. Στήνω το αυτί. Ο γέρος κατάφατσα στον επίσημο ομιλητή είπε δυνατά. -Κύριοι βουλευταί!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ακριβώς τότε ακούσαμε τον πρώτο πυροβολισμό. Ακούστηκε ένα μπαμ και παγώσαμε. Η βροχή έξω έπεφτε κοκκινισμένη. Ανεβαίναμε στο λόφο Δρίσκο. Λέω λοιπόν στην καθηγήτρια δίπλα μου πως με τόσες βροχές θα βουλιάξει το νησί μια μέρα. Πώς αντέχετε; Εχει πολλη υγρασία και οι σοβάδες πέφτουν εδώ κι εκεί. Βρισκόταν ακόμη πάνω στην έδρα. Κοντούλα και αυστηρή. Εγώ καθισμένος στο τελευταία θρανία ζάρωνα από φόβο. Είπε πως μερικοί εδώ μέσα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Να καθαρίσει η τάξη πια. Ημουν γεμάτος τύψεις. Η συνάδελφός μου με ρωτά για τις ιδέες μου. Τί γνώμη έχω για τα συστήματα διδασκαλίας; Το πρόβλημα της γλώσσης, είπε, είναι σοβαρό. Ολες αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Πάνω στην πράξη είναι διαφορετικά.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ιδού ανεβαίνομε στο Δρίσκο.Ο οικουμενικότατος μιλά. Η Χάρη μαζεύει τα πράγματά της. Ετοιμάζεται. Ο κύριος Λορέντζος Μαβίλης που λέτε, στάθηκε απέναντι. Φορούσε τη στολή του πολέμου. Παντού νερά και πυροβολισμοί. Η πρώτη σφαίρα μπήκε απ΄το δεξί μάγουλο και βγήκε απ΄τ΄αριστερό. Πέρασε το πρόσωπο πέρα για πέρα. Το στόμα πλημμύρισε κι ερυθρώθηκαν τ΄αξύριστα μάγουλα. Ο ομιλητής φωνάχει τώρα αγριότερα. Πως ο χυδαϊσμός, να πούμε μας απειλεί. Και ότι να εγερθούν οι θεματοφύλακες. Αναθεμάτισε τον ακάθαρτο λόγο κι έφτυσε κατάμουτρα τον Γαριβαλδινό. Μέσα στα μάτια μου ενώθηκαν η Χάρη κι ο γέρο Λορέντζος. Μπερδεύτηκαν και τα παιδιά που άκουγαν πετρωμένα. Μου φάνηκε πως μπήκε ωραία και αστραφτερή χτενισμένη λίγες ώρες πριν, πως μπήκε, λέει, από το σπασμένο παράθυρο της αίθουσας. Φευγάτη κι όμως ξενά εδώ.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Η δεύτερη σφαίρα του ΄ρθε κατάμουτρα. Μπήκε από το κάτω χείλος, και του σμπαράλιασε τα δόντια. Τρύπησε τη γλώσσα και βγήκε από το δεξί μάγουλο που σκίστηκε. Ολότελα. Η πληγή φάνηκε αποτρόπαια λίγο παρακάτω από τ΄αυτί. Ο γέρος κλονίστηκε κι ακούμπησε στην έδρα. Τα παιδιά ούρλιαξαν. Οι ήρωες απότρεψαν τα πρόσωπα. Η αίθουσα μούγκριζε. Υστερα η Χάρη ωραία πολύ και απροσποίητη κράτησε το γέρο. Ηρθε δίπλα του και τον στήριξε καθώς κλονίστηκε. Γέμισε αίματα. Εκείνος δεν φαινόταν να ΄χει αίμα πουθενά. Η ολοπόρφυρη στολή του το ΄πινε. Μόλις ανάβλυζε χανόταν.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Η αυστηρή καθηγήτρια κάθεται δίπλα μου στην αίθουσα των τελετών. Ολα είναι ήσυχα καθώς η ομιλία συνεχίζεται. Η λέξη εκκαθάρισις γυρνούσε και ξαναγυρνούσε πάνω στα κεφάλια των παιδιών. Η διευθύντρια κάθεται απέναντι. Εχει σταυρώσει τα πόδια της. Φορεί μαύρες κάλτσες. Το φως ολόγυρά της παίζει. Παρατηρώ πως η νεαρή καθηγήτρια έχει τελείως απορροφηθεί. Τα μάτια της ταξιδεύουν σε κόσμους με μωρά. Τα παίρνει στα χέρια της και τα ταϊζει. Το στήθος της είναι μεγάλο. Η μπλούζα που φορεί δεν πάει με τη φούστα.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Μονάχα στον τρίτο πυροβολισμό έπεσε ο γέρος. Πήγε να πέσει κατάχαμα πάνω στα πόδια μας αλλά τον κράτησε η Χάρη. Τον παίρνει στην αγκαλιά της σα βρέφος. Η καθηγητριούλα ξεκουμπώνει την μπλούζα. Ξανά η Χάρη μπροστά με τα φουστάνια ματωμένα. Το παράθυρο ανοιχτό. Εδωσε μια και με το γέρο στα χέρια πέταξε έξω. Ούτε που έκανα καμιά προσπάθεια να τη σταματήσω. Η βροχή δυνάμωνε. Ετρεμα στα τελευταία θρανία καθώς η καθηγήτριά μου (το στήθος της μεγάλο, η μπλούζα παράταιρη με τη φούστα) φοβέριζε πως θα δω εγώ. Βλέπω τα παιδιά να χειροκροτούν. Τον ομιλητή να τελειώνει. Να ισιώνει τη γενειάδα και να κάθεται κάτω. Τη Χάρη με το νεκρό γέρο στην αγκαλιά να περιφέρεται στο δωμάτιό μου. Γίνεται ένας κύκλος με το αίμα. Κάθομαι στο κέντρο. Κάποιος ανεβαίνει στην έδρα. Υποκλίνεται και αρχίζει ν΄απαγγέλλει. Η ώρα που μου ΄κανε παρέα η καθηγήτρια τέλειωσε. Τέλειωσε κι η τελετή. Η νήσος Πορφυρή μουσκεμένη ίσα με τα κόκκαλα. Παίρνουμε διαφορετικές κατευθύνσεις και χωρίζουμε. Κάποιος με κρατάει από τ΄αυτί και με βγάζει έξω από την αίθουσα. Η καθηγήτρια χαίρεται πολύ που διορίστηκε σε τούτο το Γυμνάσιο. Θα κάνουμε παρέα κύριε συνάδελφε.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Οταν τελείωσε η γιορτή και φύγαμε από το Γυμνάσιο η βροχή είχε σταματήσει. Ο κοσμάκης βγήκε από το ραγισμένο χτίριο εντελώς ευχαριστημένος. Τα παιδιά σοβαρά. Η διευθύντρια έσκυψε και φιλούσε το χέρι του συνομιλητή. Η καθηγήτρια με κοίταζε άφωνη. Η ατμόσφαιρα όμως δεν είχε ξεκαθαρίσει καθόλου. Τα σύννεφα είχαν κατέβει πολύ χαμηλά έτσι που ακουμπούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών. Εδιναν ένα θολό χρώμα ολόγυρα. Τότε φάνηκαν πολλά κατάμαυρα κοράκια να βγαίνουν μέσα απ΄τα ασπριδερά σύννεφα. Εσκιζαν τον αέρα και πέφτανε πάνω στον κόσμο και τα παιδιά. Δεν ακουγόταν καμία φωνή ή ήχος καθώς τα πουλιά χώνονταν μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Ολα ήταν πολύ ρευστά. Τα σώματα σχεδόν άϋλα. Τα όρνεα να περνούν μέσα από τα κορμιά μας που ανοίγανε σαν αέρινα. Θεωρούσε κανένας πως δε συνέβαινε τίποτε. Μονάχα αν κοίταζε καλά θα ΄βλεπε που και που κανένα κοράκι να αρπάζει στα νύχια του ένα παιδί και να χάνεται στα σύννεφα. Στο δρόμο σταγόνες από αίμα. Σκέφτομαι πως ευτυχώς που σταμάτησε η βροχή. Η Χάρη κι ο γέρος θα κάνουν καλό ταξίδι.Είναι φριχτό να βρέχεσαι και να αιμορραγείς.»<br />
<br />
Νοέμβρης 09<br />
</div>Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-49558459086214887392009-12-05T13:37:00.000-08:002009-12-05T14:22:31.273-08:00ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΛΑΣΙΚΑ<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SxrdFMQJOYI/AAAAAAAAATM/7UoJWBy5bdw/s1600-h/%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%A1%CE%88%CE%91~1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="http://2.bp.blogspot.com/_aM2I_NLFVRQ/SxrdFMQJOYI/AAAAAAAAATM/7UoJWBy5bdw/s200/%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%A1%CE%88%CE%91~1.JPG" /></a><br />
</div><br />
<br />
Υπάρχουν βιβλία γραμμένα στο δεύτερο μισό του 20ου αίωνα που θεωρούνται πλέον κλασικά έργα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, τα οποία ίσως οι περισσότεροι δεν έχει τύχει να συναντήσουν, εντούτοις θα άξιζε οπωσδήποτε να βρίσκονται σε κάθε βιβλιοθήκη. Ένα από αυτά, το οποίο μάλιστα απασχόλησε πέρυσι την αναγνωστική λέσχη, είναι ο Λοιμός του Αντρέα Φραγκιά (1921-2002). Δημοσιευμένο το 1972, (κυκλοφορεί και σήμερα από τον «Κέδρο») αποτελεί κείμενο-σύμβολο της φρίκης που βιώθηκε ιστορικά στα στρατόπεδα εξορίας κατά την μεταπολεμική περίοδο, γραμμένο με τρόπο τέτοιο, που να το καθιστά πανανθρώπινο και διαχρονικό, χωρίς αναφορές σε ονόματα και συγκεκριμένους τόπους. Ξεχωρίζει για την αφηρημένη, σχεδόν ποιητική, γραφή του και την υποβλητική του ατμόσφαιρα. Το 1976 ο Παντελής Βούλγαρης εμπνεύστηκε από το Λοιμό την ταινία του «Happy Day».<br />
</div><br />
<br />
Απόσπασμα: [η Τελετή]<br />
<em>Αργά το απομεσήμερο, φάνηκε το σπουδαίο πρόσωπο που περίμεναν. Κανένα πλοίο δεν πλησίασε το λιμάνι. Η διαπόμπευση σταμάτησε με δυνατή θριαμβευτική μουσική. Αυτός που θέλησε να σκοτωθεί στα βράχια μπερδεύτηκε μέσα στον κόσμο, χάθηκε κι έπαψε να λέει ότι είναι ένας γελοίος που γλύστρησε.</em><br />
<em>Άρχισαν τα εγκαίνια, έγιναν οι υποδοχές, τα καλωσορίσματα, οι προσφωνήσεις. Ποιος είναι; Κάποιος, τι σε νοιάζει; Κανένας δεν κατάλαβε ούτε συγκράτησε το όνομα του σπουδαίου επισκέπτη. Ύστερα, ακούστηκε ένας ψαλμός: </em><br />
<em>«Δεόμεθα από βάθους καρδίας υπέρ…»</em><br />
<em>Ακούς τις δεήσεις και ψιθυρίζεις: «Δέομαι για τον εαυτό μου να μη γίνω σαύρα, κεφαλόποδο, πολύποδας, οστρακοφόρο, να μη γυρίσω στην προϊστορία…»</em><br />
<em>Η πλαγιά είναι γεμάτη ακίνητους ανθρώπους που δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν ξέρουν αν θα τελειώσει ποτέ αυτή ή κάποια άλλη τελετή.</em><br />
<em>Σε κάποια στιγμή έκοψαν τις μεταξωτές κορδέλες και διάβηκαν αγέρωχοι την καινούρια γέφυρα. Ο σπουδαίος επισκέπτης, που ήρθε από τον έξω κόσμο, ανέβηκε στην εξέδρα και είπε με έξαρση:</em><br />
<em>«Το μνημείο αυτό είναι η συμβολική γέφυρα που σας επιτρέπει να περάσετε από το σκοτεινό χθες στο ελπιδοφόρο και φωτεινό σήμερα. Την κατασκευάσατε με τα χέρια σας, με τη συνείδησή σας. Είναι η ίδια η συνείδησή σας που γεφύρωσε το ζοφερό χάος… Είναι ένα έργο πολιτισμού, όπως είναι και ολόκληρος τούτος ο τόπος του ηθικού εξαγνισμού και του μεγαλείου…»</em><br />
<em>Ξαφνικά, ένας ποντικός λιγδιάρης και βρωμερός, ένας αρουραίος από τις χιλιάδες που αλωνίζουν εδώ, ξεπρόβαλε στην εξέδρα. Προσπάθησαν να τον κρύψουν, αλλά αυτός στάθηκε αμέριμνος και ύστερα άρχισε μικρές βόλτες. Ένας ποντικός καλοθρεμμένος, με κρεμαστό τρίχωμα, μυτερά δόντια και πονηρή επιθετική ματιά. [Λοιμός, σσ.169-170]</em><br />
<br />
<br />
<br />
Ο Αντρέας Φραγκιάς μιλά για το Λοιμό* <br />
<br />
«Στο Λοιμό οι σχέσεις βιωμένου και επινοημένου είναι πιο καθαρές. Στο βιβλίο αυτό δεν υπάρχει επινόηση των καταστάσεων. Το μέρος που μπορούμε να θεωρήσουμε ως επινοημένο αφορά τη σύνθεση των περιστατικών και του βιβλίου παρά τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρονται. Η σχεδόν ατημέλητη γραφή του είναι ο κώδικας του βιβλίου. Η γραφή αυτή δεν ήταν επινόηση, σχηματίστηκε στην πορεία της κατασκευής του ως μοναδικός τρόπος για να ειπωθούν ορισμένα πράγματα. Στο βαθμό που όλη η περιρρέουσα κατάσταση, η ασφυκτική πραγματικότητα της περιόδου εκείνης, είχε στοιχεία παραλογισμού και υπέρβασης. Έτσι, δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει μια στρωτή ρεαλιστική αφήγηση. Το έγραψα λοιπόν έτσι γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, κι όχι γιατί δεν επιχείρησα να το γράψω αλλιώς.<br />
[…]Ενδεχομένως η ανάγκη μιας φωτογραφικής αποτύπωσης να ατροφούσε την επιθυμία μου να φανούν – όσο είναι δυνατό να φανούν- άνθρωποι σε αυτές τις εντελώς ιδιάζουσες συνθήκες. Στη μέγκενη της σύνθλιψης μιας προσωπικότητας και της ραγδαίας μεταβολής του κόσμου γύρω. Το παράλογο δεν βρίσκεται στη γραφή, βρίσκεται στη βιωματική αυτή σύγκρουση. Στη σύνθλιψη των ανθρώπων αυτών από ένα μηχανισμό που τους υποχρεώνει να χάσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Η προσπάθεια να σώσουν τον εαυτό τους ίσως να ήταν –δεν ξέρω σε ποιο βαθμό πέτυχε- η κεντρική πρόθεση αυτού του βιβλίου.»<br />
<br />
*<span style="font-size: x-small;">μεταξύ άλλων, στον Μισέλ Φάις : «μονόλογος του ΑΝΤΡΕΑ ΦΡΑΓΚΙΑ», εκδ. Πόλις 2001</span> <br />
<span style="font-size: x-small;"></span> <br />
<span style="font-size: x-small;"></span> <br />
Οκτώβρης 09Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-29384238888399614052009-12-05T13:32:00.001-08:002009-12-05T13:48:52.067-08:00Η τέχνη της ακρόασης<div style="text-align: justify;"><br />
Πριν δέκα χρόνια περίπου, πήγα για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Έχοντας προμηθευτεί αρκετές ημέρες νωρίτερα τα εισιτήριά μου, χάζευα τα ψιλά γράμματα στην πίσω πλευρά αδιάφορα, όταν διάβασα κάτι που αντανακλαστικά με έκανε να γελάσω: απαγορεύεται το βήξιμο και το φύσημα της μύτης κατά τη διάρκεια της μουσικής παράστασης (αυτό ήταν το νόημα, τελοσπάντων!). Το απόκομμα μάς συμβούλευε, εφόσον έχουμε ανάγκη να βήξουμε να κρατηθούμε για το διάλειμμα, είτε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μαντήλι. Εξέφρασα τότε την απορία μου για μια τόσο ακραία, στα μάτια μου απαίτηση με κάποιες φίλες μου, που τύχαινε να είναι μουσικοί.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Μου εξήγησαν, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι για τον εκτελεστή πάνω στη σκηνή να συγκεντρωθεί, όταν έχει όλο το άγχος της έκθεσης και της απόδοσής του, μπροστά σε ένα κοινό που θορυβεί. Από τη συναναστροφή μου με τις κοπέλες εκείνες, έμαθα πόσο σημαντικό είναι να σέβεται κάποιος έναν καλλιτέχνη και τη ζωντανή του προσπάθεια μπροστά στα μάτια όλων.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Παρακολουθώντας, τώρα, εδώ στα Κύθηρα, περίπου στα μέσα Ιουλίου, το live ενός πολύ ταλαντούχου συγκροτήματος στο καφενείο Αστικόν, παρατήρησα με δυσάρεστη έκπληξη πως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι αντιμετώπιζαν τους τέσσερις μουσικούς σαν ζωντανό Juke Box, συζητώντας δυνατά και ασταμάτητα μεταξύ τους, ακόμη και τη στιγμή που σόλαρε ο κιθαρίστας! Ώστε, στο διάλειμμα, ένα παιδί από το γκρουπ, παρόλο το ανένδοτο κέφι του, ψιθύρισε περνώντας από μπροστά μας: <em>μου φαίνεται πως μόνο για σας παίζουμε απόψε….</em> <br />
</div><div style="text-align: justify;">Φυσικά, δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν για απάθεια ή προσβλητική συμπεριφορά. Όμως, μήπως μερικές φορές χρειάζεται να μπαίνουμε περισσότερο στη θέση εκείνου που έχει αναλάβει τη δική μας διασκέδαση και να μην τον αντιμετωπίζουμε ως καταναλωτικό προϊόν; Νομίζω πως δεν πρόκειται για παράλογη απαίτηση. Εξάλλου, δεν είπαμε να κόψουμε και το βήχα!<br />
</div><br />
Αύγουστος 09Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-47610606284497752512009-12-05T13:31:00.001-08:002009-12-05T13:31:50.842-08:00Απάντηση σε εύλογη (;) απορία περί αναγνώσεως<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αναγκαστικά, όταν καλείσαι να στήσεις μια εφημερίδα και να κατατάξεις την ύλη της, πρέπει να καταφύγεις στον τεμαχισμό της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κάτι όμως, που όλοι ζούμε και υποσυνείδητα το γνωρίζουμε, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβανόμαστε την ακριβή του αξία, είναι πως ο άνθρωπος αποτελεί ενιαία ύπαρξη. Δε χωρίζεται σε πολιτικό, καλλιτεχνικό, εκπαιδευτικό, αθλητικό, θρησκευτικό, οικολογικό άνθρωπο. Όλοι οι τομείς των ανθρωπίνων βιωμάτων απορρέουν ως αποτέλεσμα επιλογών και προτιμήσεων του ενός υποκειμένου που τυχαίνει να ενσαρκώνει ο καθένας μας. Με αυτό ως εισαγωγή, προκειμένου να καλύψω τα νώτα μου από τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ μονήρης, θα μου επιτρέψετε να επικεντρωθώ στο παρόν κείμενο, στο ρόλο της λογοτεχνίας ως ανθρώπινου βιώματος.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κάποιοι άνθρωποι ζουν τον κόσμο περισσότερο με τις αισθήσεις, άλλοι με τα μαθηματικά, άλλοι με τη μουσική και κάποιοι με τη γλώσσα. Όλοι σε κάποιο βαθμό με όλα. Για εκείνους όμως που η γλώσσα κυριαρχεί ως σύστημα κωδικοποίησης, η λογοτεχνία δεν μπορεί παρά να είναι απαραίτητο και ύψιστο μέσο έκφρασης και νοηματοδότησης. Και αυτό επειδή στο χώρο του έντεχνου λόγου δεν επικρατεί αυτό που μαθαίναμε με στείρο τρόπο στο σχολείο, πως λογοτεχνία=όμορφα λόγια, αλλά συμβαίνει η ακραία δοκιμασία του λόγου ως χώρου πραγμάτωσης του πιθανού, του πέραν της αντιληπτής πραγματικότητας. Για τούτο και η λογοτεχνία χρησιμοποιεί ως πρώτη της ύλη την απλή, καθημερινή (ή αναφορική γλώσσα), αλλά στην πορεία χτίζει με αυτή νέους κόσμους και νέες γλώσσες. Περισσότερο φυσικά στην ποίηση, αλλά και στο πεζογράφημα, όπου οι γλωσσικές λειτουργίες που εκμεταλλεύεται είναι διαφορετικής κλίμακας και είδους.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Έτσι, σε ένα μυθιστόρημα λόγου χάριν, όπως αυτά που κατά καιρούς απασχολούν και την αναγνωστική μας λέσχη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το στόρι, δηλαδή τα γεγονότα που αφηγείται, είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει. Σε έναν κόσμο φτιαγμένο από μουτζουρωμένο χαρτί, τα πάντα έχουν κάποια σημασία. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ η γλώσσα του κειμένου, το ύφος του, η σειρά που παρουσιάζονται τα γεγονότα, το ποιος τα αφηγείται κάθε φορά, ο κειμενικός χώρος που αφιερώνεται στο κάθε ένα στοιχείο της πλοκής και τόσα ακόμη πράγματα, που εάν μπορούσε κάποιος να τα αλλάξει βασισμένος στο ίδιο στόρι, θα προέκυπτε ένα απόλυτα νέο μυθιστόρημα. Ετούτα τα στοιχεία, στα θεωρούμενα καλά έργα, δεν αποτελούν προϊόντα τύχης, αλλά επίπονης εργασίας και συγκεκριμένης πρόθεσης του δημιουργού τους. Σπανίως, επίσης, είναι τόσο προφανή ώστε να γίνονται αντιληπτά με την πρώτη ανάγνωση, ή ακόμη και από έναν μόνο αναγνώστη. Το σώμα του λογοτεχνικού κειμένου είναι πολυεπίπεδο και συχνά επιτρέπει πολλές παράλληλες ή και επάλληλες αναγνώσεις.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στη διαδικασία εξερεύνησης του λογοτεχνικού φαινομένου, (η οποία οπωσδήποτε απαιτεί τη σταδιακή μύηση του αναγνώστη ώστε να μπορεί να την απολαύσει) η συνάντηση με τις ερμηνείες-αναγνώσεις ενός άλλου ανθρώπου αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από πολύτιμη. Κάτι τέτοιο επιχειρείται λοιπόν με την προσπάθεια της αναγνωστικής λέσχης, για όσους απορούν και τυχαίνει να με ρωτούν «μα, πώς τη βρίσκετε να διαβάζετε παρέα;». Φυσικά και δεν διαβάζουμε παρέα! Η ανάγνωση απαιτεί ησυχία και συγκέντρωση. Κατά κάποιο τρόπο μετέχουμε σε μια αγορά όπου ο καθένας προσκομίζει τους καρπούς της δικής του προσπάθειας. Και ελπίζουμε κι εμείς στην αύξηση των αγαθών μας….<br />
</div><br />
Ιούλιος 09Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-42108610711450841002009-12-05T13:30:00.001-08:002009-12-05T13:30:26.547-08:00Τα βιβλία στα ράφια<div style="text-align: justify;">Δεν πέρασαν πολλές μέρες από όταν βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, μια έκκληση από την Κυθηραϊκή Κοινότητα της Καλιφόρνια για ενίσχυση της προσπάθειας που έχει οργανώσει, ώστε να μεταφερθεί ακτοπλοϊκά στα Κύθηρα ο παλιός εξοπλισμός της πρόσφατα ανακαινισμένης βιβλιοθήκης της. Στο ίδιο κείμενο μαθαίνουμε πως ο Δήμος Κυθήρων προετοιμάζει κάποιον χώρο για τη στέγαση της πρώτης δανειστικής βιβλιοθήκης του νησιού, για τον οποίο και προορίζεται ο συγκεκριμένος εξοπλισμός. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όσο παράλογο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να ξεκινά η οργάνωση της βιβλιοθήκης από… τα ράφια(!), η έκκληση των Καλιφορνέζων πείθει πραγματικά πως αξίζει τον κόπο και τα έξοδα η προσπάθειά τους, καθώς το υλικό αυτό είναι πράγματι επαγγελματικό και ακριβό για να αγορασθεί καινούργιο. Ωστόσο, εύλογα εγείρονται βασικά ερωτήματα και προβληματισμοί αναφορικά με τη συστηματικότητα με την οποία επιχειρείται η οργάνωση της νέας βιβλιοθήκης. Το βασικότερο ερώτημα είναι εάν έχουν τηρηθεί όλα τα απαιτούμενα γραφειοκρατικά στάδια ώστε η βιβλιοθήκη ως ίδρυμα/ νομικό πρόσωπο/ δημοτική υπηρεσία (;) να μην κινδυνεύει με απενεργοποίησή της στην περίπτωση που κάποια επόμενη δημοτική αρχή δεν έχει τις ανάλογες ευαισθησίες για τον πολιτισμό στο νησί. Στο ίδιο πλαίσιο, ενδιαφέρει πολύ το κατά πόσο έχει εξασφαλιστεί η σωστή λειτουργία της με όλα τα απαραίτητα για τούτο πάγια έξοδα και την κατάλληλη στελέχωση από μόνιμο και ειδικευμένο προσωπικό. (Ιδιαίτερα το τελευταίο είναι ένα ζήτημα που γενικότερα ταλανίζει τις υπηρεσίες του δήμου, όπου απόφοιτοι ΤΕΦΑΑ απασχολούνται στο γραφείο τύπου και αρχαιολόγοι στο δημοτολόγιο.)<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η τελευταία και κατά τη γνώμη μου ουσιαστικότερη απορία, είναι τελικά με τι βιβλία θα γεμίσουν αυτά τα υπέροχα καλιφορνέζικα ράφια. Υπάρχει κάποιος ορθόδοξος τρόπος με τον οποίο εφοδιάζεται μια νέα βιβλιοθήκη το περιεχόμενο εκείνο που θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στον χαρακτήρα που φιλοδοξεί να σχηματίσει; Η μεγαλύτερη απειλή γι’ αυτό, είναι το γεγονός πως στα Κύθηρα έχουν ξεβραστεί χιλιάδες τόμοι αποσυρμένων βιβλίων, άλλοτε από βιβλιοθήκες που ανακαινίστηκαν, άλλοτε από κάποιο σημαντικό πρόσωπο κυθηραϊκής καταγωγής που κληροδότησε την προσωπική του βιβλιοθήκη στο νησί, αλλά και ξεχασμένα βιβλία από παλιότερες προσπάθειες σύστασης δημοτικής βιβλιοθήκης, χωρίς να αξίζει να αναφέρουμε καν τα βιβλία από τα παλιά σχολεία του νησιού, τα οποία στοιβάζονται σε κάποιες σκουριασμένες ντουλάπες μαζί με όλη τη συγκινησιακή τους αξία. Ανάμεσα στους τίτλους αυτούς, υπάρχουν οπωσδήποτε πολλά αξιόλογα και σπάνια, έως και πολύτιμα βιβλία. Δεν παύει όμως, ως σύνολο, να είναι ολότελα παράταιρο, ενώ δεν είναι λίγα και εκείνα τα βιβλία που θα έπρεπε να έχουν δοθεί προς ανακύκλωση, χρόνια τώρα. Συνεπώς, το ήδη υπάρχον υλικό στο νησί είναι μάλλον ακατάλληλο για τον εφοδιασμό της νέας βιβλιοθήκης, τουλάχιστον έως ότου αξιολογηθεί αυστηρά από ομάδα ειδικών επί του θέματος.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως τέτοιες προσπάθειες αξίζουν να ενθαρρύνονται και να υποστηρίζονται από όλους, καθώς μια φαινομενικά ρομαντική και ιδεαλιστική έμπνευση, σαν τη τωρινή του κου Δημάρχου, αποτέλεσε πολλές φορές τη μαγιά για πράγματα αξιόλογα και απαραίτητα. Προς χάριν, όμως, ακριβώς αυτού του ιδεαλισμού, θα ήταν έγκλημα να μην προβλεφθεί μια σωστά σχεδιασμένη προσπάθεια που θα τον αναδείξει ως δύναμη και δε θα τον καταδικάσει ως αδυναμία. Μακάρι, προς όφελος όλων.<br />
</div><br />
Μάης 09Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8154817341544554105.post-17708244810552797302009-12-05T13:29:00.000-08:002009-12-06T04:43:19.821-08:00Λοξίας, Φατσέας, Φυγή.<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.indiktos.gr/images/GIANARAS%20loxias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" height="200" src="http://www.indiktos.gr/images/GIANARAS%20loxias.jpg" width="116" /></a><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div>Διαβάζοντας στο φύλλο του Φλεβάρη το μισό απολογητικό - μισό αυτοπροσδιοριστικό άρθρο του Δημήτρη Λεβέντη, αισθάνθηκα μια δειλή χαρά ότι επιτέλους επιχειρείται κάτι σαν δημόσια συζήτηση που προσπαθεί να ανακαλύψει και να περιγράψει τα χαρακτηριστικά του «κυθήριου αναγνώστη». Πεπεισμένη (πολύ) βαθιά μέσα μου ότι το είδος αυτό υπάρχει, αναγνωρίζω στον Δ. Λεβέντη τόσο το θάρρος να εκτεθεί πρώτος με τα λογοτεχνίζοντα (όχι, δεν ήταν άρθρα κύριε Δημήτρη) κείμενά του, όσο και την πρωτοβουλία να θίξει το καίριο ζήτημα της σχέσης που συνδέει τη λογοτεχνία με την πραγματικότητα. Στην πρόσληψη των πρώτων του κειμένων από το ευρύ κυθηραϊκό κοινό, ο Λεβέντης μοιάζει να τρομοκρατείται έως και να απελπίζεται. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, δε θα έπρεπε. Οφείλουμε εδώ να παραδεχτούμε ότι ο «κυθήριος αναγνώστης» είναι μάλλον αμύητος και απαίδευτος, άμοιρος αναγνωστικής καθοδήγησης εδώ και πολλές δεκαετίες. Το σούσουρο, λοιπόν, που δημιουργήθηκε με τις δύο ιστορίες του και τη, σε πρώτη φάση, έκδηλη περιέργεια: «μα, για ποίον τα λέει τούτα;», αισιοδοξώ να τα ερμηνεύω ως μια καλοδεχούμενη και υγιή αντίδραση που οδηγεί στην πνευματική αφύπνιση, έστω και σταδιακά.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Έτυχε την ίδια περίοδο να πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο, ιδανικό για την άσκηση όποιου επιθυμεί να κατανοήσει λίγο βαθύτερα το λογοτεχνικό φαινόμενο. «Ο Λοξίας» του Σπύρου Γιανναρά, κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο από τις εκδόσεις «Ίνδικτος» και από όσο γνωρίζω, βρίσκεται ήδη από τον Αύγουστο και σε βιβλιοπωλεία του νησιού. Ο Σπύρος συνδέεται από μικρό παιδί με τα Κύθηρα, όταν περνούσε τα καλοκαίρια με την οικογένειά του, τότε στο Διακόφτι, αργότερα (μέχρι και σήμερα) στο σπίτι τους στα Αρωνιάδικα. Πρόκειται για την πρώτη του λογοτεχνική δουλειά η οποία έχει τύχει θετικής υποδοχής από την κριτική και το κοινό. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στις τρεις σύντομες ιστορίες που περιέχει το βιβλίο, εκπλήσσει ο πολύ καλά δουλεμένος λόγος και η συστηματικά προσεγμένη δομή, στοιχεία στα οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ανιχνεύσει ατέλειες. Ωστόσο, η αιτία που τώρα προτείνω τον «Λοξία» στον κυθήριο αναγνώστη, είναι πως προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμάσει τις ερμηνευτικές του αντοχές, καθώς στα κείμενα του Γιανναρά είναι πολλά τα πραγματικά και οικεία στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν ως νήμα στο πλέξιμο των ιστοριών και μάλιστα άμεσα σχετικά με τα Κύθηρα (τοπωνύμια, επώνυμα και γνωστές καταστάσεις). Η ανάγνωση γίνεται μάλλον δύσκολα εξαιτίας της έντονης διακειμενικότητας* και του συγκεκριμένου ύφους που έχει επιλέξει ο συγγραφέας, ύφος που χαρακτηρίζεται άλλοτε από την υπερβολή και άλλοτε από την εξοντωτική ισορροπία ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το εξωτερικό και το εσωτερικό. Η γοητεία, εντούτοις, του βιβλίου οφείλεται κατά μέγα μέρος σε αυτόν ακριβώς τον κόπο που καλείσαι να καταβάλεις για να αντεπεξέλθεις στην ανάγνωση, γιατί τελικά ο κόπος δικαιώνεται με την αποκάλυψη της αρτιότητας του λόγου και της συγκλονιστικής εσωτερικότητας των (πανανθρώπινων) χαρακτήρων που κατάφερε να χτίσει ο Γιανναράς. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οπλιστείτε λοιπόν με επιμονή και ανοιχτό ορίζοντα, όσοι πιστεύετε ότι σας αφορά ο κόσμος της λογοτεχνίας, και αφεθείτε στις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των τριών φονιάδων, του κύριου καθηγητή, του Άγγελου Φατσέα και του φυγά. Δε θα προδοθείτε.<br />
</div><br />
Φεβρουάριος 09Κατερίνα Μαριάτουhttp://www.blogger.com/profile/07532870768236485681noreply@blogger.com0